اگر شما به حوزه ارزهای دیجیتال علاقه مند باشید و یا در آن فعالیت داشته باشید قطعا نام ارز دیجیتال نئو به گوشتان خورده است. این ارز ابتدا با نام انت شیرز (Antshares) فعالیت خود را شروع کرد و در حال حاضر به دلیل شباهت زیادی که با اتریوم دارد لقب اتریوم چینی را به خود اختصاص داده است. البته تفاوت ها و ویژگی های خاص و ناشناخته ای در این ارز نهفته است که پیشنهاد می کنم اگر به حوزه ارزهای دیجیتال علاقه مند هستید با آنها آشنا شوید. در این مقاله قصد داریم ارز دیجیتال NEO را از تمام زوایا بررسی کنیم و شما را با تمام جنبه‌های آن آشنا کنیم.
نئو در وب سایت رسمی خود، خود را به عنوان شبکه توزیع شده برای اقتصاد هوشمند معرفی کرده است. منظور ما از اقتصاد هوشمند دارایی های دیجیتالی با هویت دیجیتالی است که توسط قرارداد های هوشمند پشتیبانی می شود. این پلتفرم که یک پروژه بلاک چینی است، توسط بنیادی غیرانتفاعی توسعه یافته است.
این شبکه بزرگ که واحد ارزی نئو تنها جزیی از آن است از فناوری بلاک چین و هویت دیجیتال برای مدیریت خودکار و دیجیتالی ساز دارایی ها با استفاده از قرارداد های هوشمند و اقتصاد هوشمند با توزیع جمعی بهره برده است. هدف اصلی این پلتفرم ایجاد یک اقتصاد هوشمند توسط شبکه توزیع شده نئو است.
شروع تحقیقات در خصوص پلتفرم نئو به سال 2014 برمیگردد. NEO اولین بار در غرب با نام Antshares ظاهر شد و توسط شرکت OnChain در شانگهای چین توسعه داده شده است. NEO برای اجماع بلاک چین از تحمل خطای بیزانس (bDFT) استفاده می کند. این پروتکل یک پروتکل اثبات سهام است.
در اولین جمع سپاری در سال 2015 که به مدت 10 روز ادامه داشت 17.5 میلیون توکن NEO با ارزش 550 هزار دلار فروخته شد. این میزان در جمع سپاری دوم به 22.5 میلیون توکن با قیمت 4.5 میلیون دلار فروش رفت.
6119 واحد BTC در طول 2016 ICO ایجاد شد و 100 میلیون توکن NEO ایجاد کرد. 50% از این 100 میلیون توکن NEO با دستیابی به سرمایه 5 میلیارد دلاری بازار تا پایان سال 2017 به جمع 20 ارز دیجیتال برتر بازار صعود کرد.
نئو با هدف ایجاد یک اقتصاد هوشمند در سراسر جهان با پوشش تمام مسائل اقتصادی روزمره ایجاد شده است؛ و دارایی‌های دیجیتال، هویت دیجیتال و قرارداد هوشمند سه جزء اصلی این اقتصاد هوشمند هستند.
شبکه NEO بر روی دو نشانه ساخته شده است. NEO و (neo(GAS نشانه های NEO در طول رویداد پیدایش از قبل استخراج شدند. آن ها دارای 100 میلیون توکن هستند که برای ایجاد بلوک، مدیریت شبکه و هرگونه اجماع مورد استفاده قرار می گیرند.
در واقع GAS به گونه ای طراحی شده است که به عنوان نوعی سوخت بلاک چین NEO عمل می کند و به عنوان نوعی امنیت عمل می کند. GAS از قبل استخراج نشده است و برای استفاده در تخصیص منابع و حفظ روز به روز بلاک چین طراحی شده است. همچنین برای پاداش دادن به کاربران حفظ بلاک چین مورد استفاده قرار می گیرد.
هر بار که یک بلوک جدید ایجاد می شود، کاربران با neoGAS پاداش می گیرند. این اتفاق زمانی که GAS به 100 میلیون سکه در بازار برسد ادامه خواهد داشت. سپس دارندگان NEO با بخشی از هزینه های معامله پاداش می گیرند. از GAS در نئو به منظور پرداخت هزینه های ایجاد قرارداد هوشمند استفاده می شود.
هر 15-20 ثانیه یک بلوک جدید تولید می شود و در حدود یک سال 2 میلیون بلوک ایجاد می شود. با این سرعت، حدود 22 سال به حداکثر 100 میلیون GAS میرسد و تمامی GAS ها توزیع شده و دیگر پس از آن هیچ GAS جدیدی ایجاد نخواهد شد. در خصوص میزان اولیه توکن های GAS بدانید که میزان اولیه آن صفر بوده و با هر بلاک جدیدی که ایجاد می شود، GAS ایجاد خواهد شد.
اتریوم اقتصاد هوشمند را بنا کرد و این اقتصاد، اقتصاد آینده است. در اقتصاد مدرن، یکی از مشکلات اساسی اعتماد است. چگونه می توانیم با کسی که به آن اعتماد نداریم تجارت کنیم؟ اتریوم و به دنبال آن نئو در تلاش برای رفع این مشکل از طریق قراردادهای هوشمند هستند.
اگر کاربران مایل به مبادله باشند، اولین دارایی های آنها را دیجیتالی و سپس آن را به نئو تبدیل می کنند. بعد از این مرحله آنها یک قرارداد هوشمند ایجاد می کنند که در زنجیره ی غیر متمرکز ذخیره می شود. سپس تجارت به مشخصات دقیق قرارداد انجام می شود.
یکی از تفاوت های اتریوم و نئو در زبان برنامه نویسی آنهاست. اتریوم زبان برنامه نویسی مخصوص خود را دارد که همان (Solidid) نام دارد. در حالی که زبان برنامه نویسی نئو در قرارداد های هوشمند به زبان سی شارپ و جاوا قابل نوشتن و تدوین است.
نئو یکی از قوی ترین تکنولوژی های ارائه شده در بازار ارزهای دیجیتال است. تقریبا دوسال پیش این ارز به رتبه هفتم ارزهای دیجیتال قرار داشت اما امروزه نسبت به آن دوران سقوط کرده است. این سقوط دلایل زیادی دارد. یکی از عوامل اصلی این سقوط یکی ممنوعیت ارزهای دیجیتال در چین است. همانطور که قبلا اشاره شد این ارز یک ارز دیجیتال چینی است برای همین لقب اتریوم چینی را به خود گرفته است.
این ارز در زمان اوج خود تنها 5 رتبه در بازار با اتریوم فاصله داشت اما حالا در رتبه 68 بازار کریپتو قرار دارد. یکی دیگر از عوامل این نزول رتبه سرمایه گذارانی هستند که تنها به سود خود فکر می کنند و به نوعی کنترل بازار را در دست گرفتند. با حمایت افراد سرشناس این بازار که اهدافی بالاتر از منافع شخصی خود دارند، بازار به روند عادی خود باز خواهد گشت. در روند عادی ارزش ها دنبال خواهند شد و تحلیل ها تعیین کننده خواهند بود. به دلیل گذشته خوب این ارز دیجیتال، نئو در اکثر صرافی های داخلی و خارجی معامله می شود. حال کدام صرافی برای خرید بهتر است؟
در واقع صرافی ها را می توان به چند روش به دسته های مختلف تقسیم کرد. روش اول بر اساس متمرکز بودن صرافی؛ صرافی ها به دو دسته متمرکز (CEX) و غیرمتمرکز(DCX)
صرافی متمرکز ارز دیجیتال پلتفرم آنلاینی است که به عنوان یک شخص ثالث میان فروشنده و خریدار عمل می کند. اگر بخواهیم به بیان ساده تر کارشان مشابه بانک های امروزی است. یک صرافی متمرکز مالک شخصی دارد، امن است و ملزم به پیروی از قوانین و مقررات است.
تمام صرافی های ایرانی به صورت متمرکز فعالیت می کنند. و فعالیت این صرافی ها به P2P و OCI تقسیم می شود. که بعدا به توضیح آنها خواهیم پرداخت. یکی از مزیت های مهم صرافی های متمرکز امنیت آنهاست و یکی از ایمت ترین صرافی های متمرکز برای خرید نئو و یا هر ارز دیگری، صرافی بیت ایمن است.
در سوی دیگر صرافی های غیر متمرکز را داریم در این صرافی ها کاربران معاملات خود را بدون واسطه انجام می دهند. از مزیت های این صرافی ها می توان به کاهش خطر هک، جلوگیری از دستکاری در بازار و ناشناس بودن اشاره کرد. چرا که این صرافی ها نیازی به احراز هویت ندارند.
از معایب این نوع صرافی ها این است که باید کلید و رمزهای کیف پول خود را حفظ باشید چرا که در غیر این صورت هیچ پشتیبانی وجود ندارد. از دیگر معایب این صرافی ها حجم کم معاملات است. حجم پایین سرعت خرید و فروش را کاهش می دهد.
