بالاخره دفعه چهارم آزمون عملی گواهینامه را قبول شدم!

آزمون اول: اشتباه ضایع

بار اول که سوار ماشین شدم. داشتم « صکادرات» را انجام می دادم که وقتی دیدم ماشین روشن است، دیگر حواسم نبود که «درات» را هم ادامه بدهم. در نتیجه اشتباه ضایع را انجام دادم. ترمز دستی را نکشیدم و ماشین خاموش شد.

افسر گفت که دنده عقب بروم. اصلا فکر نمی کردم با دنده عقب شروع شود و شوک بعدی بهم وارد شد. دنده را روی دنده یک گذاشتم! به جلو رفتم! افسر ترمز کرد و کلی بهم غر زد. از اینکه خانم خود افسر هم همین اشتباه را کرده است و افسر هم هشتاد میلیون داده است.

فرصت دوباره گرفتم. ژست دنده عقب گرفتم. دو تا خانم که عقب نشسته بودند، قیافه هایشان زرد شده بود. نفر اولی که آزمون داده بود یک پارک دوبل در وسط کوچه انجام داده بود و من هم که نفر دوم بودم، افتضاح عمل کرده بودم! و ناگهان پای راستم شل شد و ترمز را فشار دادم. ماشین دوباره خاموش شد و من مردود شدم.

آزمون دوم: دوباره خاموش کردن!

نوبت آزمون بعدی دوهفته بعد بود. برای اولین بار در عمرم، این شکلی شکست خوردم. من غرق در سریال دیدن شدم. فقط و فقط فیلم می دیدم. شب آزمون رسید. نتوانستم بخوابم. هر چند ساعت با خواب رانندگی و آزمون عملی بیدار می شدم و با گذشت زمان زیادی خوابم می برد. دوباره از خواب بیدار می شدم. این دفعه ساعت زودتری باید به محل آزمون می رفتم. هشت و نیم صبح آنجا بودم. اما ده و نیم صبح نوبتم شد. استرس گرفتم. نکند افسر اسم من را خوانده و من نبودم! به استرس های زیادی که داشتم اضافه شد.

این دفعه گفت که چهار نفر بعدی سوار بشوند. من هم با اعتماد به نفس نفر اول نشستم. دیگر ترمز دستی و دنده زدن را فراموش نمی کنم. ماشین را حرکت دادم. اما همه اش به سمت جدول می رفتم. بعدا مربی کلاس های عملی ام بهم گفت که به خاطر استرس فرمان را سفت گرفته ام. خلاصه که مغزم گنگ و خالی بود. این دفعه یک پیشرفتی هم داشتم، دو بار خاموش کردن شد سه بار خاموش کردن!

آزمون سوم: تماشا

دوباره هفته بعد برای آزمون آمدم. این دفعه مادرم هم برای حمایتم آمد. حالم بهتر و توانسته بودم استرسم را کنترل کنم. این دفعه نفر چهارم بودم. پسری که نفر اول بود به خاطر ترس از اضافه کردن سرعت مردود شد. خانم هایی که نفر دوم و سوم هم مردود شدند. به عنوان یک با تجربه در مردود شدن، حالشان را درک می کردم. من این اتفاقات را تماشا می کردم ولی نگران نبودم.

سمت راننده نشستم. صکادرات و ماشین را حرکت دادم. افسر گفت که سرعت را اضافه کنم. از دنده 1 به 2 رفتم. سپس از دنده 2 به دنده 3 رفتم. افسر گفت که توقف کن! داشتیم از فرعی به اصلی می رفتیم. سرعتم 40 بود! از لاین خارج شدیم و آن طرف توقف کردیم. مردود شدم. افسر کل ستون نوبت سوم آزمونم را پر از نوشته کرد.

آزمون چهارم: لرزش پا

دفعه چهارم شد. من و مادرم دوباره به محل آزمون رفتیم. این بار دیدیم که افسر فقط در یک کوچه آزمون می گیرد. تعجب کردیم. برای همین زود زود تموم می شد و اصلا شلوغ نبود. نوبت من شد. نفر چهارم بودم. نفر اول با صدای متوازن نبودن گاز و کلاج فکر کنم قبول شد. نفر دوم هم دوبل را خراب کرد و هم ماشین را خاموش کرد، در نتیجه مردود شد. نفر سوم خوب بود و قبول شد. نوبت من شد. اول دور دو فرمان زدم و رفتم که پارک دوبل بگیرم. پای چپم روی کلاج می لرزید و تا کلی وقت، تِق تِق تِق صدا می داد! خیلی می لریزد. حرکت کردم. دیدم که از جلو فاصله ام با ماشینی که می خواهم دوبل بگیرم خوب است ولی پشت ماشین زیاد است. کمی فکر کردم ولی راهی که در توانم باشد نداشتم. دوبل را گرفتم. افسر گفت که دنده عقب بروم. فاصله ام با جدول کم نبود و وقتی دنده عقب می رفتیم فاصله خیلی زیاد شد! ترمز کردم. خواستم از افسر کمک بگیرم که گفت:«صاف کن دیگه.» اولین بار بود که بدون کمک مربی ام می خواستم در دنده عقب فاصله را با جدول کم کنم. فرمان را بردم راست، نزدیک جدول شدم، همان قدر فرمان را چپ بردم. به طرز عجیبی در انتهای کوچه، ماشین را صاف و با فاصله خیلی خوبی با جدول پارک کردم. افسر گفت که دوباره دوبل بگیرم. دوباره پارک دوبل گرفتم. این دفعه خیلی عالی شد و دنده عقب هم عالی رفتم.

و بالاخره استرس هایم تمام شد! قبول شدم. گواهینامه رانندگی پایه سوم گرفتم. واقعا به کسانی که بار اول قبول می شوند غبطه می خورم.