الآن دارید پنجاه و هشتمین پستم در ویرگول می خوانید. یادم می آید که 29 مرداد 1400 بود که اولین پستم را گذاشتم. سه سال شده است.
کمپین و مسابقات ویرگول را شرکت کردم و هرچه دوست داشتم و ذهنم می گذشت را نوشتم. حرف های زیادی داشتم و فقط با ویرگول حرف می زدم.
دانشگاهمان مسابقه گذاشته بود خاطرات روزهای اول دانشجویی را بنویسیم. برای من تلخ بود و به ویرگول گفتمش.
آزمون عملی گواهینامه راهنمایی رانندگی، استرس زیادی داشتم و به ویرگول گفتم.
بعضی پست هایم را که منتشر می کردم، با خودم می گفتم حتما بازدید می خورد. ولی بازدیدی نداشت. نمی دانم چرا پست های نویسنده های دیگر برایم دلنشین نیست. شاید پست های من برای آنها هم همین طور است.
وقتی ده هزار کلمه در ویرگول نوشته بودم می خواستم همچین نوشته ای پست کنم. ولی شخصی بهم گفت که 50 درصد مطالبم فقط ارزش خواندن دارد. خب تازه شروع به نوشتن کرده بودم. ولی الآن می توانم بگویم که 75 درصد نوشته هایم ارزشمندند.
بعضی نویسنده های ویرگول را می بینم که دنبال کننده های زیادی دارند و پست هایشان دیده می شود. من خیلی تلاش کرده ام ولی موفق نشدم. نمی دانم شاید چون برای دل خودم می نویسم این شکلی می شود.
خیلی غمگین شد. دوست داشتم پستی هیجان انگیز بنویسم. در آن بنویسم که بودن در ویرگول را دوست دارم. من اندازه یک کتاب در ویرگول نوشته ام. خوش حالم که سه سال و خورده ای این کار را انجام دادم. وقتی پست هایم را می بینم خوش حال می شوم. من چقدر کتاب خوانده ام. مثل گوشه ای از خاطراتم هستند.
البته قبول دارم ویرگول قبلا بهتر بود و در جست و جوی گوگل بیشتر دیده می شد. اما من هنوز در ویرگول هستم.
