بخش اعظمی از رانندگان, با پدال های گاز الکترونیکی آشنا هستند; که این پدال ها جایگزین پدال هایی گردیده اند که در نسل گذشته به صورت کاملاً مکانیکی دریچه گاز ماشین را در دست می گرفتند. اما کمتر کسی از ترمز دستی الکترونیکی ( EPB ) شناخت دارد. این سیستم تازه از اوایل قرن 21 مورد استفاده خودروسازان قرار گرفت، به نحوی که آئودی A8 سال 2004 دارای سیستم ترمز دستی الکترونیکی بود و تا سال 2009 تمام محصول های آئودی مجهز به این سیستم شدند. پس از آئودی, خودروسازان دیگری نظیر فولکس واگن, ولوو, کادیلاک, بیوک, جگوار و لکسوس هم از این سیستم استفاده کردند.
مکانیزم تلاش ترمز دستی های مکانیکی این چنین بود که یک کابل از اهرم ترمز دستی به چرخهای عقب متصل میگردید و با کشیدن اهرم دستی یا این که پایی (در بعضا گونه های مرسدس بنز و ماشین های آمریکایی) لنت های ترمز چرخ های عقب مشغول می‌شد و از جنبش اتومبیل دوری می‌کرد.
به طور کلی, دو مدل ترمز دستی الکترونیکی داریم:
- در مدل اول, ترمزهای عقب به وسیله کابل (مثل ترمزدستی های مکانیکی) فعال می گردند با این تفاوت که یک موتور برقی کار دست راننده را انجام می‌دهد و نیروی ما یحتاج فعال کردن ترمز دستی را تامین می نماید. در این خودروها ترمز دستی با فشار دادن یک کلید فعال یا این که غیرفعال میگردد و به وسیله یک چیپ الکترونیکی به کار گرفته می شود که در وضعیت متفاوت مثل هنگامی که ماشین در سربالایی قرار گرفته است و قصد حرکت دوبار را دارد به کمک راننده می شتابد.
- البته در مدل دوم, همانند فولکس واگن پاسات موتور الکتریکی ترمز دستی در کالیپر ترمز چرخ عقب جاسازی شده‌است. در این سیستم هیچ مدل کابلی نیست و ترمز دستی صرفا به واسطه نیروی الکتریکی فعال می‌شود. در صورت فشار دادن کلید و فعال شدن ترمزدستی لامپ نمایشگر روی سوییچ راه اندازی روشن شده و صدای هشدار هم شنیده می شود. قابل ذکر است این سیستم بوسیله به عبارتی سوییچ هم غیر فعال می شود. اما در اکثر وقت ها خودروها بعد از قرار گیری دنده در وضعیت D ( تکان ) و فشار دادن پدال ترمز ترمز دستی به صورت خودکار غیرفعال می شود.
این سیستم هم معایب و مزایای خودش را دارد. از مزایای این سیستم می شود به کم شدن استهلاک قطعات ترمز دستی و پائین تر شدن وزن اتومبیل و فضای اشغالی و از معایب آن می شود به هزینه بالای تعمیر و حفظ آن اشاره نمود.
