Min00t
Min00t
خواندن ۲ دقیقه·۵ سال پیش

اینم شانس مایه

امروز گریه کردم.

به مقدار زیاد و با صدای بلند.به مقدار زیاد و با صدای بلند.

خسته شدم. هر روز یه مصیبت جدید داریم. زندگیمون شده گیم آف ترونز. هر روز یه اتفاقی می‌افته و قربانیش ما آدمای دون هستیم.

الان هم که یه هفته‌س از ترس کرونا بیرون نرفتیم که مبادا بمیریم.

چه می‌دونم والا!

انقد که توی هول و ولای کرونا بودیم سالگرد عروسیمون یادمون رفت. تازه یه شب بعدش بهم گفتیم اااا دیروز سالگردمون بود!

بعد از یه عمر زندگی و هر روز و هر روز سرکار رفتن، برگشتم بهش گفتم دلم می‌خواد برای اولین بار یه سفر دو نفری بریم.

واقعا دو نفری!

نه خونه مامان من، نه با مامان تو و نه با هیچ دوست و آشنایی.

دلم می‌خواست دست این مرد رو بگیرم، مثل هر موجود دو پای دیگه‌ای برم دو روز یه قبرستونی استراحت کنم و لذت ببرم.

بدون اینکه فکر کنم فردا ساعت ۸ باید بریم سرکار یا هوا آلوده‌ست یا پول نداریم یا هر کوفت دیگه‌ای.\اما چون این خراب شده اسمش ایرانه هیچوقت نمی‌تونی واسه فردات برنامه‌ریزی کنی.

کرونا اومد و به مدد بی‌تدبیری یه مشت احمق انقد زیاد شده که از سایه خودمون هم می‌ترسیم.

دیشب رفتن توی بندرعباس درمانگاه رو آتیش زدن که بیمارا بمیرن! فکر کن! کجا داریم زندگی می‌کنیم؟ شما نمی‌ترسید خداییش؟ نمی‌ترسید مریض شید زنده زنده بسوزوننتون؟ من می‌ترسم!

دیشب بهش گفتم من فقط دلم می‌خواست یه زندگی آروم رو تجربه کنم نه که همش دلم واسه همه چیز بلرزه و بغض کردم.

امروز هم از حجم خبرای بد انقد حالم بد شد که رفتم پروپرانول خوردم.

بگذریم.

گفتیم بریم سفر یه جایی دلمون باز شه.

بریم یه جایی یادمون بره آبان رو.

یادمون بره ۱۰ روز اینترنت رو قطع کردن.

یادمون بره موشک زدن هواپیما رو ترکوندن.

که کرونا تشریفشو آورد.

گفتن سفراتون رو کنسل می‌کنیم بدون هزینه، بشینید توی خونه‌هاتون،‌گفتیم ای ول، حالا پول ما رو هم پس بدید.

گفتن چه پولی؟ چه کشکی؟ اولا حالا که نمی‌دیم، دوما بدیم هم جریمه رو کم می‌کنیم.

گفتیم چه جریمه‌ای؟ کرونا اومده. وزیر گفته پس بدید.

گفتن خب برید از وزیر پس بگیرید.

هیچ خری هم نیست به شکایتمون رسیدگی کنه.

سفر نرفته ۷۰۰ هزارتومن خرج برداشت واسمون.

دلم انقد گرفت که همونجا با صدای بلند زدم زیر گریه.

واقعا اینم شانس مایه.

بعد عمری رفتیم یه حالی به زندگیمون بدیم گند خورد توش. فقط هزینه برداشت واسمون.

زیر بار این همه ظلم خسته شدم.

زیر بار اینکه هیشکی نیست به دادت برسه. پولت رو پس بگیره.

حس می‌کنم تو این دنیا تنها موندیم.

۷۰۰ تومن رو نشد پس بگیریم، جونمون رو کی و کجا پس بگیریم؟ جوونی‌مون رو کی؟

همون مینوت هستم. اینجا توییتامو بلندتر می‌نویسم.
شاید از این پست‌ها خوشتان بیاید