فارست میگوید، شاعر-روحانی‌های زرتشتی عمال پیمانکار بوده‌اند که زندگی‌شان از راه انجام اعمال دینی و قربانی به نیابت از «صاحب کار» و سرودن متون مذهبی می‌گذشته. به همین خاطر لازم بوده که به حامیانشون نشان بدهند که فرد «درست» (و نه «الضالین») برای این کار هستند.
در ادامه میگوید، درخواست‌هایشان (منظور «صاحب کارها»ست) از خدایان در دنیا و ما‌فی‌ها خلاصه می‌شده: رهایی از بیماری و رنجی که از سوی دیوها و انسان‌های بد به ایشان تحمیل شده.
