باز فارست در همون منبع «جادو» رو در چارچوب خاصی تعریف می‌کنه: یک) شامل کلمات و جملاتی است که با تکیه بر متقاعد کردن نیروهای فراانسانی نتیجه دلخواه حاصل شود، دو) حوزه جادو عموما کاربردی است، سه) تشریفات جادویی معمولا در خفا و از سوی متخصص در مکان‌های غیرعمومی اجرا می‌شود، چهار) شامل مانترا یا استفاده از زبان خاص است.
در این چارچوب، خود آیین زرتشت «جادو» محسوب می‌شه. و اشاره می‌کنه که در متون اوستا تاییدی بر این ادعا هست: نام بردن از «جادوی بد» احتمالا در برابر «جادوی خوب»، و اینکه گفته شده که «جادوان» از تشریفات دینی برای مقاصد بد استفاده می‌کنن - نتیجه: بین روش‌های جادوی خوب و جادوی بد چندان تمایزی وجود نداشته.
