آموزش پایتون قسمت ۰۷ - متغیرها

سلام. مثل همیشه اگه حوصله‌ی خوندن ندارین می‌تونین ویدئوی این قسمت رو از یوتیوب یا آپارات کدتراپی مشاهده کنین.

توی قسمت قبل راجع‌به مفهوم Pepها حرف زدیم و چندتا مثال ازشون زدیم. همینطور گفتیم که چطور استایل کدنویسی‌مون رو بهبود ببخشیم.
متغیرها یکی از اصلی‌ترین مفاهیم دنیای برنامه‌نویسی هستند و درکشون بسیار مهمه. می‌تونیم به متغیرها به شکل یک ظرف نگاه کنیم که داخلشون دیتا ذخیره می‌شه.

مثال:‌ ما یک متغیر به اسم age می‌سازیم و مقدار ۲۹ رو بهش نسبت می‌دیم:

age = 29

وقتی این برنامه رو ران کنیم، مفسر پایتون مقداری از حافظه‌ی سیستم رو به این متغیر اختصاص میده و مقدار ۲۹ رو داخل اون بخش از حافظه قرار می‌ده. بعد، این متغیر به اون بخش از حافظه اشاره می‌کنه. در واقع متغیر مثل یک لیبله برای اون بخش از حافظه‌ست و می‌تونیم هرجایی از برنامه‌مون به اون بخش از حافظه دسترسی داشته باشیم. مثال:

age = 29
print(age)

مقدار ۲۹ توی خروجی نمایش داده می‌شه. خب این پایه‌ای‌ترین مثال برای یک متغیر بود اما چه نوع متغیر‌هایی می‌تونن توی حافظه ذخیره‌ بشن؟

توی این بخش متغیرهای اصلی یا Primitive رو بررسی می‌کنیم که شامل Numbers،‌ Boolean و Stringهاست.

Number

بذارین یه مثال بزنم. توی عبارت بالا، ۲۹ یک Integer یا عدد صحیح هست.

همینطور می‌تونیم یه عدد اعشاری داشته باشیم. مثلا ۱۹.۵. به این اعداد اعشاری Float میگیم.

age = 29
average = 19.5

Boolean

متغیر‌های بولین فقط می‌تونن True یا False باشن و دقیقا مثل آره یا نه یا صحیح یا غلط هستند. جلوتر یاد میگیریم که با این متغیرهای بولین می‌تونیم یه سری تصمیمات بگیریم. مثلا اگه یوزر ما ادمینه اجازه‌ی یه سری کارها رو داشته باشه.

مثلا متغیر is_programmer می تونیم دوتا مقدار True و False قرار بدیم.

is_programmer = True
is_programmer = False

نکته: پایتون یه زبان Case Sensitive هست. یعنی age با Age متفاوته. به همین شکل اگه بجای False از FALSE، false یا هر شکل دیگه‌ای استفاده کنیم، یک مقدار بولین قابل قبول پایتونی نیست.

String

رشته یا String، همون متن هستش. درواقع هر وقت بخوایم متنی رو توی متغیرها ذخیره کنیم، یک رشته ایجاد کردیم. به این شکل که باید متن رو بین دابل کوت " یا سینگل کوت ' قرار بدیم. مثال:

name = &quotCodeTherapy&quot

یا

name = 'CodeTherapy'

متغیرهای زیر رو در نظر بگیرین:

age = 29

average = 19.5

is_programmer = True

first_name= “Emad Rad”

۳ تا ویژگی هست که توی این متغیرها استفاده شده. یکم بهش فکر کنین و بعد با ویژگی‌های زیر مقایسه کنین.

۱- همه‌ی متغیرها اسم‌هایی بامعنی دارن و اسم‌ها توضیحی از کاری که اون متغیر انجام می‌ده هستند. خیلی مهمه که اسمی که برای متغیرها می‌ذارین،‌ با معنی باشه. خیلی وقتا این فقط شما نیستین که روی یک کد کار میکنین و افراد دیگه هم اون کد رو می‌بینن و باهاش کار می‌کنن. اگه بجای average از a یا a1 یا چیزایی شبیه به این استفاده کنیم نه تنها برای بقیه، که برای خودتونم قابل خوندن نیست.

۲- برای همه‌ی اسم‌ها از حروف کوچیک استفاده شده . پس courseCount، Course_Count، COURSE_COUNT و شکل‌های دیگه غلطه.

۳- بین همه‌ی کلمات از _ یا underscore استفاده می‌شه و نمی‌تونیم بین کلمات از فاصله استفاده کنیم.

سعی کنین از همین ابتدا، نحوه‌ی صحیح اسم گذاری متغیرها رو یاد بگیرین و ازش استفاده کنین. هرچقدر که این اصول اولیه رو رعایت کنین، به ایده‌آل یک برنامه‌نویس تمیز نزدیک‌تر می‌شین.