درمورد بیش فعالی در کودکان بیشتر بدانیم. بیش فعالی چیست و نحوه برخورد با افراد مبتلا به بیش فعال چگونه است؟
بیش فعالی گونه ای از بیماریهای اعصاب کودکان است که میتواند باعث آزردگی اطرافیان کودک و همچنین کاهش عملکرد در خود فرد شود.
کودک مبتلا به ADHD سه علامت اصلی دارد: بی توجهی، تکانشگری و بیش فعالی. همه کودکان مبتلا به این علائم ADHD ندارند. هیچ آزمایشی نمی تواند ADHD را تشخیص دهد. ارزیابی توسط یک روانپزشک خوب یا روانشناس که شامل جمع آوری اطلاعات زیادی برای ایجاد یک تشخیص است.
کودک مبتلا بهADHD نیاز به حمایت و درک خانواده، مراقبان و معلمان خود دارد. داروها، راهبردهای فرزندپروری مثبت، حمایت مدرسه و مشاوره ممکن است به کودکان مبتلا به ADHD و خانواده هایشان کمک کند.
اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) وضعیتی است که بر رفتار و یادگیری کودک خردسال تأثیر می گذارد. کودکان مبتلا به ADHD اغلب در تمرکز مشکل دارند (به راحتی حواسشان پرت می شود) و تکانشی و بیش فعال هستند. ADHD تقصیر کودک یا والدین نیست. بسیاری از کودکان مبتلا به ADHD می گویند که نمی دانند چرا گاهی اوقات احساس می کنند کنترلی ندارند یا بسیار تنها هستند. علت دقیق ADHD مشخص نیست.
یک اختلال رشدی است
ADHD یک اختلال رشد عصبی (اختلال رشد مغز) است که می تواند بر تعدادی از مناطق عملکرد مغز تأثیر بگذارد. این نشانه کم هوشی نیست و با درک، مراقبت و درمان پزشکی از افراد مبتلا بهADHD می توان با موفقیت برای غلبه بر این مشکلات حمایت کرد.
کودکان مبتلا بهADHD مشکلات مقابل را تجربه می کنند: بی توجهی و مشکل در تمرکز، فراموش کردن دستورالعمل ها، حرکت از یک کار به کار دیگر بدون انجام کاری (تکانشگری) مانند صحبت کردن با صدایی بلندتر از دیگران، بی قراری مداوم، مشکلات عاطفی و مشکل در برقراری ارتباط اجتماعی و بی خوابی. همه کودکان خردسال دارای دامنه توجه محدودی هستند و گاهی اوقات بدون فکر کارهایی را انجام می دهند، اما تنها تعداد کمی از این کودکان دارای ADHD هستند.
تشخیص ADHD
کم توجهی کودکان
اگر نگران فرزندتان هستید، به پزشک عمومی خود مراجعه کنید. آنها می توانند فرزند شما را به یک دکتر متخصص در سلامت کودک و نوجوان (یک متخصص اطفال)، یک روانشناس کودک یا یک روانپزشک خوب ارجاع دهند که میتواند فرزند شما را به شکلی تخصصی تر ارزیابی کنند. هیچ آزمایشی برای ADHD وجود ندارد. یک متخصص تنها پس از ارزیابی دقیق می تواند ADHD را تشخیص دهد. آنها باید طیف وسیعی از اطلاعات را در مورد کودک جمع آوری کنند به ویژه از والدین یا مراقبان و مدرسه کودک.
برای اینکهADHD تشخیص داده شود، علائمADHD باید در بیشتر زمینه های زندگی کودک آشکار باشد. ارزیابیها می‌توانند شامل سابقه رفتارهای کودک، هر گونه آسیب یا بیماری که تجربه کرده است، و روابط اجتماعی و خانواده او باشد. پزشکان و روانشناسان برای تشخیص دقیقتر ADHD از ابزارها، مقیاس ها و معیارهای مختلفی استفاده میکنند.
معیارهای تشخیص بی توجهی در ADHD
یک کودک با علائم بی توجهی ممکن است به طور منظم:
به جزئیات توجه زیادی نمیکند، یا در کارهای مدرسه یا سایر فعالیت ها اشتباهات و بی دقتی انجام میدهد و در حفظ توجه به کارها یا فعالیت های کودکانه مشکل دارد. به نظر می رسد وقتی مستقیماً با او صحبت میشود گوش نمیدهد، دستورالعمل ها و قوانین مدرسه را رعایت نمیکند، کارهای خانه یا سایر وظایف را به پایان نمیرساند (اما نه به این دلیل که آنها عمدی هستند یا توانایی درک آن را ندارد).
او همچنین در سازماندهی وظایف و فعالیت ها مشکل دارد. دوست نداشتن یا تمایل به انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی مداوم دارند (مانند کار مدرسه یا تکالیف)، از دست دادن چیزهای مورد نیاز برای کارها یا فعالیت ها (مانند اسباب بازی ها، تکالیف مدرسه، مداد، کتاب یا ابزار) و همینطور در فعالیت های روزانه فراموشکار و حواس پرت است.
کودکانی که حداقل شش ماه یا بیشتر از این علائم بی توجهی را داشته باشند (تا حدی که با زندگی روزمره آنها تداخل داشته باشد و با سطح رشد معمول کودک هم سن و سال خود ناسازگار باشد) ممکن است با جنبه بی توجهی ADHD تشخیص داده شود.
معیارهای بیش فعالی- تکانشگری برای تشخیص ADHD
یک کودک با علائم بیش فعالی اغلب ممکن است:
کودکی با علائم تکانشگری اغلب ممکن است:
