آیا ژاپن و آلمان واقعاً جای غبطه خوردن دارند؟

ژاپن و آلمان پس از جنگ جهانی دوم مورد تحقیر و چپاول متفقین و در رأس آن‌ها ایالات متحده قرار گرفتند. ارتش و قوای نظامی این کشورها به طور کلی منحل و سال‌ها بعد به صورت محدود و زیر نظر ایالات متحده اجازه فعالیت گرفت. قوانین، مذاهب، ادیان و فرهنگ اصلی آن‌ها کنار گذاشته شده و طبق دستورات و فرمان‌های ایالات متحده بازنویسی و تدوین شد.

در همین راستا ژاپن از یک کشور امپراطوری با باورهای ملی میهنی سنتی به حکومت در ظاهر دموکراتیکی تبدیل شد که قانون اساسی آن را آمریکا تدوین کرده است.

از بین رفتن استقلال و هویت ملی تنها وجه تحقیرآمیز در سرنوشت این کشورها نیست. تجاوز به صدها هزار زن و دختر آلمانی و ژاپنی تنها گوشه‌ای از جنایت‌های تحمیل شده به این کشورهای شکست خورده طی دهه‌های گذشته است. تصرف و اشغال خاک این کشورها توسط نیروی نظامی خارجی و احداث پایگاه‌های نظامی دائمی که تا کنون پابرجا مانده‌اند، کاپیتولاسیون برای نیروها، مستشاران نظامی آمریکایی و خانواده‌های آن‌ها ننگ دیگری است که به این کشورها تحمیل شده.

متأسفانه اکثر دوستان این‌ها را نمی‌بینند و فریب ظواهر را می‌خورند. از بین رفتن استقلال و هویت ملی، تحقیرها، جنایات و چپاول صورت گرفته طی چندین دهه را نمی‌بینند و غبطه ظاهر صنعتی و پیشرفت‌های حاصل شده در چند بخش را می‌خورند. خوب است که همه زوایا را ببینیم و سطحی‌نگر نباشیم. اگر پیشرفت‌ها را می‌بینیم هزینه پرداخت شده برای آن‌ها را نیز ببینیم.

ژاپن با روزی ۸ ساعت کار و تعطیلی روزهای آخر هفته به این جایگاه نرسیده است. میانگین ساعات کار در هفته در اکثر کشورها ۴۰ ساعت است ولی ژاپنی‌ها میانگین ۵۵ ساعت کار در هفته را دارند. ژاپنی‌ها تا سر حد مرگ کار می‌کنند تا جایی که در دفتر کار خود می‌خوابند. کارمندان ژاپنی معمولاََ از ۱۰ روز تعطیلات سالانه خود استفاده نمی‌کنند و بابت گرفتن مرخصی جریمه می‌شوند. شرکت‌های ژاپنی معمولاََ ۸۰ ساعت اضافه کاری در ماه را به کارمندان خود تحمیل می‌کنند، ساعات اضافه‌ای که اغلب برای آن‌ها پولی پرداخت نمی‌شود و حقوق دریافتی ثابت می‌ماند.

اوضاع به قدری وخیم شد که آمار خودکشی ناشی از کار زیاد دولت ژاپن را به این فکر انداخت که تعطیلات سالانه را افزایش دهد و طرح تشویقی برای اعطای مرخصی به کارمندان تدوین کند. طبق آخرین اطلاعات مجموع تعطیلات سالانه در ژاپن اکنون به ۱۶ روز رسیده است. با این حال اکثر کارمندان از این تسهیلات و طرح‌های تشویقی استفاده نمی‌کنند.

کسب موفقیت نسبی با این سبک زندگی که بی شباهت به بردگی و بیگاری نیست در همه جا امکان‌پذير است. چه بسا عایدی بهتری هم به دست آید. عده‌ای از هموطنان هم بوده‌اند که با تصور کار کردن معمولی به ژاپن رفته‌اند و فکر می‌کردند با همان میزان ساعت کاری که در ایران می‌کنند می‌توانند در ژاپنی موفقیت بهتری کسب نمایند، اما وقتی با حقیقت مواجه شدند به شدت پشیمان گشتند. ولاگ‌های دوستان خوشبختانه موجود است و می‌توانید آن‌ها را در سکوهای مختلف مشاهده کنید.

از همه این‌ها که بگذریم، کشورهای آلمان و ژاپن پس از جنگ جهانی دوم از بین رفته‌اند و نابود شده‌اند. امروزه کشوری به نام ژاپن و آلمان نداریم، این‌ها نوچه‌های آمریکا هستند یا اگر از این اصطلاح خوشتان نمی‌آید و فکر می‌کنید شعاری است بهتر است بگوییم که مناطق تحت سیطره‌ی آمریکا هستند. مناطقی که هیچ هویت و استقلالی از خود ندارند.

آیا شما حاضرید استقلال، شرافت و هویت خود را قربانی کنید تا شاید در قبال بیگاری به موفقیت نسبی مادی دست پیدا کنید؟

(حدس می‌زنم عده‌ای شروع به مقایسه و خودتحقیری کنند، بد نیست همین‌جا پیش‌دستی کنم و بگویم که این نوشتار به معنای تأیید و رضایت از وضع اقتصادی موجود نیست. بدون شک کشور نقاط ضعف زیادی دارد، در بخش‌های اقتصاد، آموزش و پرورش و رسانه به شدت ضعف داریم، در بخش زیرساخت‌های فناورانه و دیجیتال نیز همین‌طور. اما نقاط قوت هم کم نداریم. استقلال ملی، عزت و اقتدار جهانی از مهم‌ترین نقاط قوت ایران عزیز هستند که با هیچ چیزی قابل مقایسه نیستند. ایستادگی چند دهه‌ای در برابر امپریالیسم با وجود تحریم‌ها و فشارهای ظالمانه دستاورد کوچکی نیست. اکنون که صدای خرد شدن استخوان‌های دشمنان به گوش می‌رسد و نظم نوین جهانی در حال شکل‌گیری است وقت پا پس کشیدن نیست.)