ویژگی های فیزیكی مؤثر در حاصلخیزی خاك :
خاك های دارای بافت شنی تهویه خوبی دارند. عملیات شخم در آنها راحت است. اما به دلیل كمبود رس و لای حاصلخیزی كمی دارند. این خاك ها نمی توانند آب را نگهداری نمایند بنابراین عناصر غذایی آن ها ناچیز است. خاك های رسی حاصلخیزند. آب و عناصر را به خوبی نگهداری می كنند. ولی به هنگام خشك شدن بسیار سخت و هنگام مرطوب بودن چسبنده شده، تهویه در آنها كاهش می یابد. با این وصف، خاك هایی كه بافت متوسط دارند مرغوبترند.
تأثیر شوری :
وجود املاح و تجمع آن ها در خاك ، حاصلخیزی خاك ها را كاهش می دهد، علت این امر، افزایش فشار اسمزی محلول خاك و عدم امكان جذب آب از سوی ریشه بسیاری از گیاهان است. به استثناء گیاهان مقاوم در برابر شوری كه قدرت جذب آب در خاك های شور را دارند.
فعالیت موجودات ذره بینی :
شامل میكروارگانیسم ها است كه انواع قارچ ها و باكتری ها و اكتینومیست ها و ... می باشند. این موجودات با جذب ازت و با تجزیه باقی مانده گیاهان و جانوران موجب تشكیل هوموس در خاك می شوند. بنابراین هر چه تعداد و فعالیت آن ها در خاك بیشتر باشد آن خاك ها حاصلخیزتر خواهد بود. افزودن مواد آلی به خاك و وجود شرایط رطوبت و حرارت مناسب باعث ازدیا تعداد این موجودات می شود. در حالی كه دمای بالا و رطوبت بسیار كم ، از تعداد آن ها می كاهد.
تناوب زراعی :
در كشاورزی سنتی ، كشت یك گیاه به صورت دایم و بدون رعایت تناوب، متداول است . كشاورزی تك كشتی، اثرات نامطلوبی را در حاصلخیزی خاك به همراه دارد كه مهمترین آنها عبارتند از :
گسترش امراض و آفات، توسعه و شدت عمل فرسایش و تخریب خاك
آیش زمین :
نگاشت گذاشتن زمین (آیش) به منظور استراحت دادن در یك دوره رشد یا در سال های متمادی ، تدریجاً باعث افزایش فرسایش خاك و كاهش حاصلخیزی آن می شود.
#خاکدانه_همراه_شما_از_خاک_تا_دانه
#
