همان طور که حضرت حافظ فرمود و خودمان نیز می دانیم در رابطه ی عاشقانه دو نفر دقیقا مانند هم نیستند. از نظر ظاهر، احساس، نیاز، شخصیت و احتمالا جنسیت با هم فرق دارند و همین باعث می شود در جایگاه های متفاوتی قرار گیرند.
این ظرافت ها موجب رفتارهای متفاوت عاشق و معشوق در رابطه ی عاشقانه می شود. انتظار می رود در رابطه ای که دو نفر عاشق هم هستند، وقتی ناراحتی و کدورتی پیش می آید، یک نفر آنقدر احساس دوست داشته شدن داشته باشد که بتواند گامی به عقب بردارد یا به گفته ی حافظ ناز کند.
باور داشته باشد که می تواند با بودنش کنار او ناراحتی را از بین ببرد. هر دو از این عشق و توجه دوباره لذت ببرند و به هم نزدیک تر شوند.
رابطه ای که در آن ایگو حاکم باشد، دو نفر آنقدر بر خود متمرکز هستند که دیگری را اسبابی برای رفع نیازهای پیش از تعهد (نیازهای فیزیولوژی و امنیت) در نظر می گیرند.
دو نفر برای این که بتوانند به زیبایی عاشق و معشوق باشند، باید همه ی هم و غم شان محبت باشد و میل به دوست داشته شدن.