یه مسئله ای که بعد از اتفاقات شهریور ماه پارسال متاسفانه تشدید شد ؛ این بود که قبلا هر قدر پذیرش تفاوت ها برامون سخت بود الان سخت تر تر تر شده
یعنی حتی میبینم که بلد نیستیم حضور فیزیکی کسی که ظاهر متفاوتی از ما داره رو قبول کنیم (مثلا کسی که کم یا بی حجابه یا اینکه محجبه یا چادری هست)
و خب این خیلی خیلی خیلی بده :)
وقتی شما نتونی حتی بشینی کنار کسی که باهات متفاوته چطور میخوای باهاش صحبت کنی و تبادل نظر داشته باشی ؟ ازش یادبگیری و بهش یاد بدی ؟ اصل اول اینه که تو بتونی (با لبخند نه با اخم و پشت چشم نازک کردن و ...) کنار اون ادم «بشینی» !!!
البته منظورم ادم نرمال با نقطه نظر متفاوت با خودمونه ها ... قطعا ادم نمیتونه خیلی ریلکس بشینه کنار اونی که مثلا بمب بسته به خودش یا جلو چشم شما داره مواد تزریق میکنه:| ادم سالم رو داریم در نظر میگیریم ?
بعد وقتی این چیزا رو میبینم واقعا ناراحت میشم :( حالم بد میشه که میبینم کوچکترین زمینه ای رو فراهم نمیکنیم برای اینکه با ارامش کنار هم باشیم و بتونیم با احترام باهم صحبت کنیم یا اگر فراهمه خرابش میکنیم ...
قبول دارم رفتارِ اون تعدادی از افرادی که از هر دو نوع طرز فکر افراطی هستن ناخوداگاه تاثیر میذاره روی ذهنیت ما ولی بایددد باااید یادبگیریم تفکیک کنیم ... ادم افراطی نماینده یه طرز فکر نیست ! نمیتونه باشه ... اگه شما اونو ملاک بگیری توی طرز فکر توام ادم افراطی هست و کسی که باهات مخالفه اونو ملاک میگیره و کلا هیچی به هیچی !!!
تا زمانی که یادنگیریم انصاف داشته باشیم تو برخورد باهم و اشتباهاتمونو بپذیریم و اصلاح کنیم و تر و خشک رو باهم نسوزونیم و باهم با احترام گفتگو کنیم ؛ هیچ تغییر مثبتی اتفاق نمیفته :)
