من تو یک خانواده به نوعی فرهنگی هنری به دنیا اومدم و بزرگ شدم، پدرم معلم فرهنگی و هم نقاش هنری بود و البته مادرم خانه دار، با داشتن یک خواهر و البته میل کمم به همبازی شدن با بچه های دیگه، از همون دوران کودکی، با دنیای درونم و تخیلاتم سرگرم میشدم. تا رسیدم به سنی که باید رشته دانشگاهی خودم رو انتخاب میکردم، یادمه اون موقع خیلی شناختی نداشتم از رشته های دانشگاهی و از اون بدتر از خودم و علایقم و صرفا با مشور دیگران و با دلیل داشتن بازار کار رشته حسابداری رو انتخاب کردم و پیش رفتم، الان بعد از گذشت 17 سال از شروع رشته حسابداری و حدود 10 سال از کار حسابداری، در پر فشارترین و پر چالش ترین شرایط خودم قراردارم، تناقض دنیای بیرون و دنیای درونم.چیزی که واقعا دوست دارم و چیزی که داخلش قرار گرفتم...
شاید یکی از نقطه های عطف زندگی من، 4-5 سال پیش بود که به خاطر علاقم به هنر و عکاسی، چنتا دوره عکاسی رو گذروندم و عکاسی رو خیلی جدی دنبال کردم. ولی تو تمام این سال ها متاسفانه کار حسابداری من بر عکاسی غلبه کرد، کار بیشتر و عکاسی کمتر...
این روزها تصمیم دارم که جوری زندگی کنم که واقعا خودم میخوام، یعنی دارم تلاش میکنم براش تا بیشتر خودمو ببینم
عکاسی همیشه به عنوان بخش جدایی ناپذیری با درون من عجین شده، چرا عکاسی؟ جون راهیه که میتونم احساس یک لحظه رو ثبت کنم، وقتی عکاسی میکنم زمان برام متوقف میشه، عکاسی برام حضور در لحظه و به نوعی مدیتیشن محسوب میشه، با عکاسی تعامل بهتری با طبیعت و حتی آدم ها دارم.
میدونم عکاسی یکی از راه هایی که میتونم لذت بیشتری از زندگی ببرم.
