دیشب حدود ساعت یک از خواب بیدار شدم خودم را درمیان هجوم افکار دیدم دلتنگ بودم و بی نصیب ، انگار همه چیز رو باخته بودم اما هنوز زنده ام .
باید تصمیم سختی می گرفتم پایان دادن به جدال عقل و دل .
یاد حرفی افتادم که من زنم مردن را خوب بلدم و دوباره زندگی کردن را .
دیشب هم دوباره وقت مردن بود یک بار دیگه وقت مردن شده بود ، باید گذر کنم دوباره از روی پلی چوبی و زوار در رفته که بر روی دره ای بسته شده ، اما چگونه با گریه زاری یا نه با شجاعت و دلتنگی .
اشک یاریم نمیکند پس گزینه دوم رو انتخاب می کنم شجاعتی که با دلتنگی زیاد همراه است بند بند وجودم دلتنگ اوست ولی باید خودم را بردارم و بروم شاید با چمدان خالی .
بروم به دور دست ها که جز خاطره ای مبهم از من نماند .
نفس در سینه ام گیر می کند هر بار که با خود میگویم گذر کن تو حذر کن ...
دمنوشی دم می کنم لیوان را در دستم می گیرد شاید گرمای آن سردی این تصمیم را از جانم بردارد سحر شده نفسم به شماره می افتد اما گویا چاره نیست با همین نیم نفس مانده در سینه در خفقان به رختخواب میروم شاید روزی دلم ارام بگیرد .....
