جوشهای ایجاد شده ممکن است ترک بخورند.بنابراین مس خریداری شده برای جوشکاری باید از نوع اکسیزن زدایی شده باشد.
به سبب رسانندگی گرمایی بالای مس،ورقهای ضخیمتر از5/4 میلیمتر راباید تا دمای 500و 600 درجه ی سانتی گراد پیشگرم کرد، تا ذوب کامل موضع جوشکاری تضمین شود؛برای جوشکاری ورقهای 5/1 میلیمتری باید بین دو لبه فاصله ای به اندازه ی نصف ضخامت ورق در نظر گرفت.هرگاه ضخامت ورق از 5/1 میلیمتر بیشتر شود،استفاده از اتصال جناغی یک طرفه با زاویه ی پخ 90 درجه توصیه می شود.برای جوشکاری ورقهای ضخیمتر می توان از اتصال جناغی دو طرفه یا در صورت جوشکاری قوسی،از اتصال لاله ای یک طرفه یا دو طرفه با شعاع انحنای 6میلیمتر در کف،استفاده کرد.
جوشکاری مس با استفاده از روش اکسی استیلن(OFW)
برای جوشکاری مس اکسیژن زدایی شده با استفاده از فرایند اکسی استیلن باید سطوح ولبه های ورق را تمییز کرد. به سبب زیاد بودن ضریب انبساط گرمایی مس باید لبه های ورقها را طوری آماده کنید که به ازای هر100 میلیمتر طول خط جوش، فاصله ی آنها به اندازه ی3 تا 4 میلیمتر بیشتر شود.چون مس در دمای بالاتر ضعیف است(در دماهای بالا شکننده می شود)،باید با استفاده از آجر نسوز یا مواد دیگری از قبیل آزبست مصنوعی نصب شده روی پشت بند فولادی آن را حمایت کنید.در هنگام جوش دادن درزهای طویل استفاده از خال جوش توصیه نمی شود،زیرا خال جوشها،در هنگام گرم شدن،باز می شوند؛برای حفظ فاصله ی بین لبه ها از گیره و یا کارگیر استفاده کنید.
برای جوشکاری مس باید از نوک مشعلی بزرگتر از نوک مورد استفاده برای جوشکاری فولاد کم کربن استفاده کنید و شعله باید خنثی یا اندکی کربن ده باشد. برای جوشکاری لب به لب بهتر است گیره را در وسط ببندید وجوشکاری را از نقطه ای به فاصله ی3/1 از سر درز به سوی سر دیگر آن،شروع کنید.وقتی به سر درز دیگر رسیدید،به نقطه ی شروع برگردید و بقیه ی درز را روبه سر آن ، جوش بدهید.
مس را می توان با استفاده از فرایند اکسی استیلن وبدون نیاز به مصرف گدازآور، یا با مصرف براکس(بوره)جوش داد.از هر یک از شیوه های جوشکاری به چپ و جوشکاری به راست می توان استفاده کرد؛برای جوشکاری ورقهای بسیار ضخیم مسی،می توان درز را در وضعیت عمودی،با استفاده از دو جوشکاربه طور همزمان از دو طرف جوش داد.
تنها تفاوت جوشکاری مس با استفاده از فرایند اکسی استیلن،در مقایسه با جوشکاری فولاد کم کربن،گذشته از بزرگتر بودن نوک مشعل،اتخاب زاویه ی تندتر،60تا 80 درجه نسبت به ورق،برای مشعل است تا بتوان آهنگ گرمادهی ورق را تا حد امکان افزایش داد.در طول مدت جوشکاری سیم جوش را در حوضچه ی مذاب نگه دارید.پس از جوشکاری می توان با چکش کاری ملایم،استحکام جوش را افزایش داد، این کار را باید هنگامی انجام دهید که قطعه هنوز داغ است. در صورت نیاز می توان قطعه را در دمای 600تا650درجه سانتی گراد تابکاری کرد.
جوشکاری مس با استفاده از فرایند قوس دستی (SMAW/MMAW)
در جوشکاری قوس دستی مس معمولا از الکترود هایی از جنس برنز سیلیسیم یا برنز قلع استفاده می شود زیرا در صورت استفاده از الکترود مسی جوش متخلخل خواهد شد.بنابراین اگر می خواهید مشخصه های فلز جوش،مثلا از لحاظ رسانندگی الکتریکی،همانند مشخصه های فلز پایه باشد،باید از فرآیند های تیگ (TIG/GTAW) یا میگ(MIG/GMAW/MAG)استفاده کرد.
اگر از فرایند جوشکاری قوس دستی استفاده می کنید،الکترود را به قطب مثبت منبع برق DCمتصل کنید.پس از پیشگرم کردن قطعه،جوشکاری را با قوس کوتاه انجام دهید و الکترود را تقریبا به حالت عمودی نگه دارید و آن را طبق الگویی هلالی به چپ و راست ببرید و در هر رویه ی ذوب اندکی مکث کنید.
جوشکاری مس با استفاده از فرایند تیگ (TIG/GTAW)
برای جوشکاری تیگ مس از جریان مستقیم با الکترود منفی(DCEN) وگاز محافظ آرگون استفاده کنید(در مورد مقاطع خیلی ضخیم می توانید از گاز هلیم استفاده کنید). در هنگام جوشکاری می توانید پشت بندی از جنس فولاد زنگ نزن یا فولاد کم کربن به کار ببرید،اما این پشت بند ها را باید با ترکیبات ضد پاشش پوششکاری کنید تا به خط جوش نچسبند.
جوشکاری مس با استفاده ازفرایند میگ(MIG/GMAW/MAG)
در جوشکاری میگ می توان از گازهای محافظ مختلف استفاده کرد.استفاده از گازهای زیر امکان پذیر است:
-آرگون
-نیتروژن
-هلیم
-مخلوط های گاز آرگون ونیتروژن
ََنیتروژن و هلیم سبب ایجاد مقدار زیادی ترشح می شوند،اما آهنگ گرمایی بالایی دارند؛در صورت استفاده از این گازها،دمای پیشگرم را می توان پایین تر گرفت.با استفاده از مخلوط گاز های آرگون-هلیم درزهایی با بهترین جلوه ی ظاهری جوش داده می شود.
پیشگرم کردن سبب اکسایش نواحی اطراف درز می شود.برای جلوگیری از این پدیده می توان پیش از پیشگرم کردن قطعات، درزها را با مخلوط براکس والکل پوشش داد. پس از جوشکاری باید پسمانده تنکار را پاک کرد تا سبب خوردگی نشود.
