وقتی میگویم مدارس استثنایی درواقع بین مدارس معلولین و تیزهوشان و غیرانتفاعی تفاوتی قائل نمیشوم. همه شان به نوعی استثنایی هستند. اما بیایید به خروجی این مدارس نگاهی بیندازیم: مدارس تیزهوشان اغلب خروجی هایی با مهارت اجتماعی کم، مدارس غیر انتفاعی خروجی هایی با عدم توانایی درک دهک های کم درآمد، و خروجی مدارس معلولین اغلب طرد شده و یا گاها سواستفاده گران احساسی.
حال تصور کنید معلم کلاسی هستید شامل دو فرزند یکی معلول با مشکلات یادگیری و دیگری تیزهوش. نه میتوانید با سرعت فرزند تیزهوش درس دهید و نه فرزند معلول. تا میایید درس را کند کنید در حق تیزهوش اجهاف و کلاس را برایش ملال آور کردید. و بلعکس اگر با سرعت درس بدهید فرزند معلول را ناامید کرده اید. راه حل شما چیست؟ بنظر شما تشکیل گروه کلاسی راه مناسبی نیست؟ مثلا شما درس را بدهید و فرزند تیزهوش را با جایزه ای تشویق به درس دادن به فرزند معلول کنید. فکر میکنید در این گروه کلاسی چه اتفاقی خواهد افتاد؟
پ.ن: و شاید آغاز یک دوستی… این مثال را به شاگرد پولدار و بی پول در ذهنتان تعمیم دهید.
