دورانی رو می گذرونیم که شاید شبیه حالت معمولمون نباشیم.افسردگی،اضطراب و شاید رخوت رو تجربه می کنیم.که قطعا روی انتخاب موسیقی،کتاب و فیلم مون تاثیر گذاشته.من به شخصه "بهترین کمدی های جهان" رو بار ها گوگل کردم.دو هفته ی پیش چشمم خورد به اسم "The Truman Show"و چند شب پیش بالاخره دیدمش و اما فیلم....
ترومن یک مرد متاهله که تو یه شرکت بیمه کار می کنه.حال عجیبی داره.دوست داره بره به یه جزیره دور....فیجی! اما انگار اطرافیان و شرایط نمیذارن که این اتفاق بیفته. یه روز تصادفا تو خیابون پدرش رو میبینه.پدری که در بچگی وقتی با هم تو قایق بودن وسط دریا از دستش میده و برای همیشه از دریا می ترسه.... اوضاع عجیب تر میشه (تا اینجا من بیننده حواسم همش پرت خرت و پرت های دور و برم میشد،برام یه کمدی معمولی بود که حتی نتونست منو بخندونه) ،ترومن نشانه های عجیبی میبینه(من ِ بیننده حتی تصور اسکیزوفرن بودت ترومن رو هم کردم)تا اینکه یهو میبینیم یه دم و دستگاه بزرررررگ همه جا و همیشه از ترومن فیلم برداری می کنن و به صورت زنده پخشش می کنن! آقایی به اسم کریستف قبل از تولد ترومن با والدینش قرارداد میبنده و این میشه که از لحظه ی تولد ترومن تا حالا که ۳۰ سالشه تمام زندگیش به صورت یک "show" پخش می شده! آدم های زندگی ترومن-مادر همسر دوست همسایه و...-همه شون بازیگر هایی هستن که بهشون پول داده میشه! از این به بعد انگار یه تار عنکبوت دورتون تنیده شده...انگار کل زندگی رو سرتون آوار شده... هیچ چیز واقعی نبود..هیچ دوست داشتنی..هیچ دوستی و رفاقتی...مرگ پدر دروغ بود!ترس از دریا یک القا از سمت کریستف بود! کریستفی که جهانی خلق کرده و ترومن رو وارد زندگی اش کرده مثل یه خداوندگار عجیب و افسانه ای... کریستفی که جلوی اکتشاف و سفر و عاشق شدن ِ ترومن رو گرفته... (بازیگری-لورن یا در واقع سیلویا- که بر خلاف فیلمنامه ی کریستف عاشق ترومن میشه و خیلی سریع هم توسط آدم های کریستف حذف میشه)
ترومن اما بنظرم در انتهای فیلم، سکانس تقابل ترومن و کریستف، "شو ی ِ اصلی ِ ترومن" رو اجرا می کنه اونجا که دیالوگ همیشگی اش رو -این بار رو به کریستف- میگه: اگه ندیدمتون عصر و شب بخیر! و در خروج رو باز می کنه و میره به جایی که ما-بعنوان بیننده-نمیدونیم کجاست! فیلم ایده ی فوق العاده جالبی داره که بنظرم هر کسی میتونه برداشت خودش رو داشته باشه. و مطمئنم برای هر کسی این سئوال بعد دیدن فیلم پیش اومده... من واقعی ام؟احساساتم علائقم ترس هام و شکست هام واقعی ان؟ یا این القایی از بیرونه؟ از کسانی که میخوان من همونی باشم که اون ها می خوان؟
در دنیای فعلی که مدام در ارتباط با رسانه ها و سوشال مدیا هستیم چقدر از حرف هایی که می زنیم و کار هایی که میک نیم حرف و کار خودمونه و نه صرفا دیکته از "دیگران"؟؟
اما مهم ترین دریافتی که من از فیلم داشتم درک و شناخت "ترس های القایی" بود.
شاید بخش زیادی از موانع ذهنی ما صرفا یک معنای دروغینه...
فیلم به شدت بیننده رو به فکر فرو می بره.فکر درباره ی تمام زندگی از لحظه ی اول تولد!
اگر علاقمندید که این فیلم رو ببینید میتونید از لینک زیر دانلود کنید?
https://www.film2media.pw/3281/the-truman-show-1998-farsi-dubbed/
