نفرت یک نیروی قدرتمنده و بخشی از انسان. یک حسی که درون ما کاشته شده مثل هر حس دیگه ای. اما همیشه این ماییم که تصمیم میگیریم که کدوم حس رو بزرگ کنیم و پرورش بدیم و این پرورش با شناخت خودمون و آگاه کردن ذهنمون نسبت به هرچیزی اتفاق میفته.
من باور دارم ما نفرت رو خودمون در خودمون پرورش میدیم و ازش به عنوان یک روش دفاعی استفاده میکنیم تا اونجاهایی که میتونیم خودمون رو مقصر ندونیم برای شکستهامون یا فضاهای خالی زندگیمون که نتونستیم پرشون کنیم.
عباس معروفی میگه: « ما نسل بدبختی هستیم ، دستمان به مقصر اصلی نمیرسد. از همدیگر انتقام میگیریم»
اگه شما کاری کنید که آدما احساس بدی به خودشون داشته باشن (نسبت به چیزی که شما از خودتون حس میکنید) شما احساس بهتری میکنید. برای بعضی آدمها این تنها راهی هست که احساس خوبی نسبت به خودشون پیدا کنن.
با این توصیف میشه گفت نفرت در واقع از شکستهای ما میاد، از ترسهامون و از پذیرفته نشدنهامون. اما چطور میشه از چنین دنیایی که اول کار خودمون توی ایجادش نقشی نداشتیم بکشیم بیرون؟
اگه ازم بپرسید متضاد نفرت چیه نمیگم عشق. یعنی میدونم که در لغت نامه اینطور نوشته شده اما من باور دارم که در دنیای واقعی اینطور نیست. من باور دارم در زندگی هر روز ما نقطه مقابل نفرت برابری است. برابری بدون در نظر گرفتن اینکه این آدم واقعا چه کسی هست، چه جنسیتی داره، از کجای دنیا به اینجا اومده، نژادش چیه، اعتقاد و باورش چیه یا حتی قبلا چه کارهایی کرده.
من میفهمم که دیدن کسی که بر خلاف حرفهای خودش عمل میکنه دوست داشتنی نیست، اما ابراز این همه نفرت برای این اتفاق ساده رو هم نمیفهمم.
بیاید این مبحث آدم خوب و آدم بد رو تمومش کنیم، چون هیچ کدوم وجود ندارن. آدمها وجود دارن و گاهی کارهای بد میکنن و گاهی کارهای خوب.
