نمیدانم رسانه‌ی طرفداری را چقدر میشناسید, اما هر کس که پیگیر اخبار فوتبالی باشد, "طرفداری" برایش یکی از منابع پر و پیمان از اطلاعات فوتبالی است. اخبار, حواشی, خلاصه‌ی بازیها و به طور کل, هر آنچه مربوط به فوتبال داخلی و خارجی است در این وبسایت پیدا میشود.
اگر نگوییم بزرگترین, اما یکی از بزرگترین جامعه‌های آنلاین ورزشی در ایران, که پیرامون مسابقات مختلف با هم گفتگو یا حتی کل‌کل میکنند در این سایت وجود دارند.
تعدادشان آنقدری زیاد هست, که برای بررسی و تحلیل موضوعات مختلف, یک جامعهی آماری متراکم دم دستتان باشد.
در مدت نسبتا زیادی که کاربر این سایت هستم, متوجه سانسور کامنتها شدم. نیازی به توضیح نیست که چه‌جور کامنت‌هایی! اما همانطور که عرض کردم, تعداد بالای کامنتها باعث میشود عملیات سانسور آنطورکه باید پیش نرود و خیلی وقت‌ها که سردبیر کم می‌آورد, اقدام به بستن بخش نظرات میکند!
دیروز قطر قهرمان جام ملتهای آسیا 2023 شد. قطری که میزبان مسابقات بود و قطری که در نیمه‌نهایی تیم ملی کشورمان را شکست داد. اما شکست و حذف تیم ملی, درست در مرحله‌ی ماقبل فینال, چه احساساتی در ما که ایرانی هستیم بروز می‌دهد؟ منطقا باید حس سرافکندگی و ناامیدی داشته باشیم. عقلانی نیست که از حذف تیممان خشنود باشیم.
اما بیایید کاربران طرفداری را نگاه کنیم. آنها, که بخشی از بدنه‌ی اجتماع را تشکیل میدهند چه حسی دارند:
پس از اعتراضات به مرگ مهسا امینی, بازیکنان تیم ملی به فاصلهی کوتاهی باید راهی رقابتهای جام جهانی میشدند. مردم به طبع خواستار واکنش چهره‌های معروف بودند تا حمایت از اعتراضات جنبه‌ی گسترده‌تری به خود بگیرد. در این بین برگزاری جام جهانی, بهانه‌ای بود تا این صدای همه‌گیر به گوش جامعهی جهانی نیز برسد. اما فوتبالیستها که خود را نماینده‌ی مردم میدانند در آزمونی سخت قرار گرفتند.
در حالی که اکثریت جامعه, عزادار کشته‌شدگان این اعتراضات بود و هر روز خبرهایی از بازداشت و اعدام به گوش میرسید, فتوشات‌های فیفا که معمولا قبل از شروع مسابقات تهیه میشوند, خبر از حضور بازیکنان تیم ملی در کوچه‌ی علی چپ میداد.
همچنین مصاحبه‌های بازیکنان نیز نشان میداد که آنها تصمیمشان را گرفته‌اند و سمتشان را انتخاب کرده‌اند!
پس از حضور در جام جهانی و عدم صعود از گروه, بازیکنان به خاطر حضورشان در این جام, پاداش بزرگی گرفتند.
اسب بخار در خرداد ۴۰۲ میگوید:
پس از عملکرد درخشان و چشمگیر فوتبالیست های تیم ملی در جام جهانی و با توجه به نتایجی که در بازی ها رقم خورد، وعده واردات خودرو به آن ها داده شد و اکنون پس از گذشت حدود ۶ ماه می بینیم که وعده های داده شده عملی شده. دقت کنید این قضیه درحالی رخ داده است که وعده واردات خودرو حدود یک سال پیش به مردم داده شد و هنوز هم هیچ خودرویی به خریداران تحویل داده نشده است.
پیشنهاد میکنم کامنتهای پست اسب بخار را بخوانید
همین دیروز که قطر قهرمان آسیا شد, کنگو نیز به مقام چهارمی جام ملتهای آفریقا رسید. بازیکنان تیم پیش از شروع بازیشان با ساحل عاج, با حرکتی نمادین, اعتراض خود را به درگیریهای جاری در کشورشان نشان دادند.
مهم نیست که در واقعیت در کنگو چه میگذرد. مهم این است که کاربران پرتعداد طرفداری چگونه این رفتارها را مقایسه میکنند.
فوتبال ورزش اول بسیاری از کشورهای دنیاست و بازیکنان هم معمولا خودشان را متعلق به مردم و نماینده‌ی مردم میدانند. مردم از فوتبالیستها انتظار ساختن بیمارستان یا مدرسه ندارند اما کمترین انتظار میتواند این باشد که جامعه را در پیچ‌های حساس تاریخی یاری نمایند. نمیدانم این انتظار به‌جایی از آنهایی که قراردادهای میلیاردی از بیـت‌الـمال دارند و با سفارش رئیس‌جمهور رانت خودرویی دریافت میکنند هست یا نه. اما:
ورزشکار یک چهره‌ی اجتماعیست که رفتار و سکناتش توسط جامعه دقیقا رصد میشود. رفتاری که بازیکنان تیم ملی فوتبال در یک سال اخیر از خود بروز دادند, اصلا مسئولانه نبود و به یقین میتوانیم بگوییم این انتظار توسط سایر ورزشکارانی که توقعی هم از آنها نمی‌رفت, برآورده شد.
