همه ی آدما چه بخوان و چه نخوان با افراد دیگه در ارتباط هستن ...
ینی باید باهاشون در ارتباط مستقیم یا غیر مستقیم باشن ...
چه اون منزوی ترین آدمش و چه اون اجتماعی ترین آدمش !
به هرحال ، هرکسی در هردوره از زندگیش داره با آدما ی جدید روبرو میشه ...
با قیافه ها جدید ...
با اخلاقای جدید...
با نوع تفکر و اعتقاد و بینش جدید ...
شمایی که همین الان دارید اینو میخونید ...
چقد موقع برخورد با بقیه به ظاهرشون توجه میکنید ؟ چقد به ترکیب صورت شون توجه دارید ؟ چقدر به نوع حرف زدن و روش فکر کردن شون به مسائل توجه میکنید ؟
نمیشه گفت یه سوال ... ولی میشه گفت یه نوع چالش فکریه ...
ینی هر آدمی که چهره ی آروم و سر به زیر و مهربونی داره واقعا در باطن هم همچین آدمیه ؟
مسلما بیشتر شما ها میگید
"نه ... از رو ظاهر نمیشه آدما رو قضاوت کرد."
اگر شما این جمله از ذهنتون رد شد ... باید بگم شما 2 حالت دارید ...
یا واقعا کسی هستید که به این جمله پایبندید ...
و یا کسی هستید که فقط دارید شعار میدید
بگذریم ...
به عنوان کسی که بی تجربه است و هنوز مونده تا آدم هارو بشناسه ...
فقط میتونم بگم که ... من کسی بودم که فکر میکردم چون ظاهر یکی خیلی مودب و مهربون و آروم و متینه ... پس باید درونش هم اینطور باشه ...
و یا برعکس ... چون میدیدم یکی ظاهر شَر و شیطونی داره پس حتما آدم شروریه ...
آره ... من قبول دارم که چقد آدم زودباور و ظاهربینی بودم ..
قبول دارم که بر اساس احساساتم نسبت به چهره و ظاهر آدما باهاشون دوست میشدم ...
چرا اصلا فعل گذشته رو استفاده کردم ؟... شاید هنوزم همینطوری باشم !!!
ولی از من قبول کنید که هر آدمی ممکنه اشتباه فکر کنه ... اشتباه تصمیم بگیره . اشتباه وارد عمل بشه ... و در اخر شکست بخوره و درس بگیره .
منم جزو همونام ... همون هایی که تازه یسری مسائلو فهمیده و تازه ذهنش باز تر شده ... و تازه داری یسری چیزارو درک میکنه ...
شایدم تو این مورد مقصر من نیستم ...
شاید تو این ظاهربینی من چیزهای مختلف دیگه ای هم دخیل باشن ... یکی از اون چیزا رسانه ها بودن ... فیلم بود . تلویزیون بود ... تا اونجایی که یادمه تو بیشتر فیلم های ایرانی (فیلم خارجی هارو فعلا در نظر نمیگیرم) هرکسی که ظاهر مظلومی داشت دقیقا آدم مظلومه و مهربونه بود ... و هرکی چهره اش چهره ی خبیث و بدجنسی بود دقیقا آدم بده و نقش منفیه بود ...
بزارید از خودم شروع کنم شاید در نگاه اول من چهره ای شیطون و پرسروصدایی داشته باشم ...
که وقتی در حد سطحی و کم عمق باهام صحبت میکنید با خودتون میگید چه دختر بی محبت و بی احساسی هستی ...
اما وقتی عاقلانه راجب خودم فکر کردم ... دیدم من برعکس چیزی هستم که نشون میدم ... مثلا فهمیدم من اون قدرها هم که شیطون نشون میدم شیطون نیستم ...
یا اونقدرها که در ظاهر آدم خونسردی هستم در باطن اصلا آدم ریلکسی نیستم ...
یا من اصلا شبیه ظاهرم بی محبت و بی احساس نیستم ...
وقتی تو دوستام نگاه کردم ... وقتی خوب شناختمشون و بعد ظاهر و باطن شون رو باهم مقایسه کردم ... با تناقص واضحی روبرو شدم ...!
بیشتر اونایی که ظاهر مهربون و باگذشت و آرومی و مظلومی داشتن ... گرگی بودن که گاهی خودم ازشون میترسیدم ... از این همه تناقص بین ظاهر و باطن
و در عوض بیشتراونایی که ظاهر شیطون و پرسروصدا و یا حتی شادی داشتن ... در باطن آدم آروم ، مهربون، بی زبون و مظلومی بودن.
حالا شما به من بگید ...
از دور و بری هاتون ... از همکلاسی هاتون ... از همکار هاتون ...از آشنایان تون ...
چقد این دو فاکتور بر هم تاثیر گذارن ؟
