ابزار جدید فرهنگ جدید را هم می طلبد. برای کشوری مثل ایران که هنوز در مرحله ی گذار از سنت به مدرنیته است، لزوم تعریف و ایجاد فرهنگ جدید و متناسب با ابزارهای جدید، بیش از پیش احساس می شود.
یکی از ابزار جدید همین تلگرام است که ظرف مدت کوتاهی در ایران اپیدمی شده، اما فرهنگ متناسب با آن ایجاد نشده است.
بعضی ها فکر می کنند “هنر والایی” است اگر هر مطلب و عکس و فیلمی از دیگران برایشان ارسال می شود، برای دیگران ارسال کنند. این عزیزان صرف “فوروارد کردن” را “هنری والا” تشخیص داده اند.
فرهاد مقدم سلیمی ادامه می دهد:
در گروهی عضو شده بودم که اعضای آن همه از دوستان قدیمی بودند و متاسفانه سه – چهار نفر از این دوستان “فورواردرهای حرفه ای” بودند. طوری که در هر ساعت حدود ده تا پانزده تا پست متفرقه از “اره و اوره و شمسی کوره ” برای تلگرام من فوروارد می شد که شخصا علاقه ای به دریافتشان نداشتم.
اولین واکنشی که به ذهنم رسید برای خلاص شدن از این همه پست های فوروارد شده ی “در پیتی”، این بود که از گروه خارج شوم. کاری که از بچگی در همه جای یک کشور توسعه نیافته به ما آموخته می شود. اما حالا آموخته بودم که پاک کردن صورت مساله و “وادادن” کار شهروند “توسعه نیافته ” است و از طرفی دوست داشتم در آن گروه بمانم و از مصاحبت با دوستان قدیمی لذت ببرم. بنابراین تصمیم گرفتم “توسعه یافته” باشم. یعنی بمانم و اصلاح کنم نه بروم و فرار کنم.
آیا تاکنون فکر کرده اید که اگر “نیویورک” هم شهروندانی داشت که با مواجه شدن با هر مشکل فرار را بر قرار ترجیح می دادند، الان آن شهر بزرگ و توسعه یافته نیز، چون کوره دهاتی می شد؟
مشکل را صمیمانه با دوستان در میان گذاشتم. در میان گذاشتن مشکل سخت بود، چون بدون شک “فورواردرهای حرفه ای” گروه، آزرده می شدند – که شدند. حتی یکی از آنها گروه را ترک کرد! اما نهایتاً اکثر دوستان موافق و خوشحال بودند و کاملا استقبال کردند. حالا گروه تمیزی داشتیم که صرفا موضوعات مورد علاقه ی جمع مطرح می شد. یعنی همان چیزی که برای آن تبدیل به گروه شده بودیم.
هیچ اشکالی ندارد، اگر فکر می کنیم مطالب یک گروه جالب است، آدرس آن گروه را به سایر دوستان بدهیم تا اگر خودشان دوست دارند، به آن گروه بروند و از مطالب آن استفاده کنند. اما به حضرت عباس فوروارد کردن تک تک پست های یک گروه به گروه دیگر “هنر نیست”.
