https://www.aparat.com/v/5ERz6
آخر من کجا و شهدا کجا
خجالت میکشم بخواهم مثل شهدا وصیت کنم
من ریزه خوار سفره ی آنان هم نیستم
شهید شهادت را به چنگ می آورد
راه درازی را طی می کند تا به آن مقام می رسد
اما من چه!
سیاهی گناه چهره ام را پوشانده
و تنم را لَخت و کسل کرده
حرکت
جوهره ی اصلی انسان است
و گناه
زنجیر
من سکون را دوست ندارم
عادت به سکون بلای بزرگ پیروان حق است
سکونم مرا بیچاره کرده
در این حرکت عالم به سمت معبود حقیقی دست و پایم را اسیر خود کرده
انسان کر می شود
کور می شود
نفهم می شود
گنگ می شود
و باز هم زندگی می کند
بعد از مدتی مست می شود
و عادت می کند به مستی
و وای به حالمان اگر در مستی خوش بگذرانیم و درد نداشته باشیم
درد را
انسان بی هوش نمی کِشد
انسان خواب نمی فهمد
درد را
انسان با هوش و بیدار می فهمد
راستی!
دردهایم کو؟
چرا من بیخیال شده ام؟
نکند بی هوشم؟
نکند خوابم؟
مثل آب خوردن چندین هزار مسلمان را کشتند و ما فقط آن را مخابره کردیم
قلب چند نفرمان به درد آمد؟
چند شب خواب از چشمانمان گریخت؟
آیا مست زندگی نیستیم؟
خدایا تو هوشیارمان کن
تو مرا بیدار کن
صدای العطش میشنوم
صدای حرم می آید
گوش عالم کر است
خیام میسوزد اما دلمان آتش نمیگیرد
مرضی بالاتر از این؟
چرا درمانی برایش جستجو نمیکنیم؟
روحمان از بین رفته
سرگرم بازیچه دنیاییم
الَّذِینَ هُمْ فِی خَوْضٍ یَلْعَبُونَ
من هستم
اما
مرده ام
تو مرا دوباره حیات ببخش
خوابم
تو بیدارم کن
خدایا!
به حرمت پای خسته ی رقیه (س)
به حرمت نگاه خسته ی زینب (س)
به حرمت چشمان نگران حضرت ولی عصر(عج)
به ما حرکت بده
شهید عباس دانشگر
