در بیست و پنجم نوامبر هرسال، سال‌روز کشته شدن خواهران میرابل توسط ارتش دومینیکن (تحت نظر ایالات متحده آمریکا)، از سال ۱۹۹۱، هر ساله روزی را تحت عنوان منع خشونت علیه زنان نام‌گذاری کرده‌اند.
🔻 در واکاویِ ترمینولوژیکِ این روز باید به این نکته اشاره کرد که دوره‌های متعددِ زمانیِ زیادی در تاریخ قاره‌ی آمریکا را باید تحت عنوان روز منع خشونت علیه زنان نامید. آن جایی که پوست سر میلیون‌ها سرخ‌پوست توسط آنگلوساکسون‌های مهاجر به منطقه‌ی آمریکا کنده شد، که قطعاً میلیون‌ها نفر از این سرخ‌پوست‌ها را زنان و کودکان تشکیل می‌دادند!
🔻 سؤالی که همواره درباره‌ی تاریخ آمریکا با آن روبه‌رو بوده‌ایم، این است که چرا در این کشور خون رنگین‌پوستان در برابر خون سفید پوستانی مانند خواهران میرابل آن‌قدر بی‌ارزش بوده است که هرگز برای کشته شدن سرخ‌پوستان و سیاه‌پوستانِ این کشور چنین روزهایی را درنظر نگرفته‌اند؟ شاید مقصود از روز جهانی منع خشونت علیه زنان، درواقع روز خشونت علیه برخی زنان باشد که حتماً معتقد به فمینیسم هستند!
🔻 بهتر است با نگاهی به حوادث امروز در جهان، این مسأله را مطالعه کنیم که ماحصلِ منع خشونت علیه زنان که فمینیست‌ها پرچم‌دار آن هستند درواقعیت چه چیزهایی بوده است؟!
🔻 کشورهای غرب آسیا همواره در سال‌های اخیر در معرض جنگ‌هایی بودند که مستقیم یا غیرمستقیم، دولت آمریکا عامل اصلی آن بوده است.
🔻 طبق آمارهای موجود، دولتی که خود را داعیه‌دار Human Rights و حقوق زنان می‌داند، بیش از چند میلیون نفر از زنان و کودکان منطقه‌ی غرب آسیا و مسلمان را به کام مرگ و یا آوارگی کشانده است. این‌که نژاد این مردم از جنس نژاد آنگلوساکسون‌ها و لاتین‌ها نبوده است، خود گویای این مسأله است که حتی ژست مبارزه با نژادپرستی آمریکایی‌ها نیز نمایشی برای موجه‌سازی چهره‌ی نژادپرستانه‌ی آن‌ها بوده است.
🔻 با نگاهی به وضعیت همان کشورهای قاره آمریکا امروزه ماحصل فمینیست‌سازیِ تمدن غربی را بیشتر درک می‌کنیم. آن‌جایی که طبق آمارهای نقشه خانواده‌ی جهانیِ سازمان ملل (world family map) بیش از ۶۰ درصد جمعیت کشورهای قاره‌ی آمریکا و حوزه‌ی کارائیب، درگیر زنازادگی و نابودی خانواده هستند.
🔻 کشور دومینیکن که ارتش آن سال‌ها پیش، به دلیل شکنجه و کشتن خواهران میرابل موجب سرافکندگی آمریکایی‌ها شده بود، امروزه پس از سال‌ها، اسیر معضل گناه جهانی زنازادگی و نابودی حرث و نسل است!
🔻 اما نکته‌ی کلیدی و قابل اهمیتِ این مبحث، فعالیت‌های فمینیست‌های ایرانی است. فمینیست‌هایی که به تأسّی از غرب، درصدد رواج موجی از خشونت افزایی در جامعه‌ی زنان ایرانی، علیه قواعد دینی هستند که نقطه‌ی نهایی آن‌را آلن بلوم، حیازدایی از عرصه‌ی جامعه می‌نامد. چرایی این مسأله هم برمی‌گردد به موضوعِ جامعه‌ی مدنی و ایدئولوژی لیبرالیسمِ مدنظرِ فرهنگِ غرب؛ مسأله‌ای که تمدن غرب را به شدت اسیر نابودی بنیان خانواده و نسل‌ها و البته رواج زنازادگی و همجنس‌بازی کرده است.
🔻 شاید بهتر باشد فمینیست‌های وطنی عاقبتِ رواجِ این فرهنگ در جامعه غربی را واکاوی کنند. جهان‌بینی ایرانی-اسلامی، بسیار پیشرفته‌تر، فراتر و متفاوت‌تر از نگاه غرب به خانواده و زنان است. لذا رواج فمینیسم که هدف نهایی آن، بی‌حیا و بی‌عفت کردن زنان در جامعه‌ی ایرانی است، وصله‌ی نچسبی است که به درد همان #تمدن_نکبت می‌خورد! زنان ایرانی حلال‌زاده‌اند...
سید علیرضا مرادی
