سال های راهنمایی و دو سال از دبیرستان که یک سالش هیچ اطلاعات مفیدی به من وارد نشد، کلاس زبان رفتم. کلاس رفتن را با یادگیری زبان انگلیسی اشتباه نکنید.
در طول دانشگاه هیچ اطلاعات زبانی به من اضافه نشد. در سال شروع کرونا، بخاطر زمان خالی که داشتم و تمایل برای دیدن فیلم های جدید و کم شدن علاقه خودم به فیلم های دوبله تصمیم گرفتم فیلم با زیرنویس فارسی ببینم؛ در موارد اندک و انگشت شمار فیلم با زیرنویس انگلیسی.
در این زمان که فیلم های بیشماری میدیدم، لغت های انگلیسی را با جعبه ی لایتنر می خواندم و مرور میکردم. من به شدت طرفدار جعبه لایتنر هستم حتی اگر برای لغت ها جمله نخوانید.
سال 2021، با کورسرا آشنا شدم و به اندازه 8 ماه تقریبا هر روز یک بخش کوچکی از دوره ی مربوط که شرکت کرده بودم را میدیدم. در این بین گاهی دو دوره را با هم پیش می بردم.
استفاده ی حداکثری از یوتبوب و دیدن ویدئو به زبان انگلیسی، شبیه همان فیلم دیدن تاثیر داشت ولی بخاطر کوتاه بودن ویدئو بهتر بود. دنیای جدیدی را به من آشنا کرد.
مارس سال 2022 میخواستم برای تافل بخوانم. هیچ اطلاعات مفیدی نبود که مطمئن شوم این امتحان برای من مناسب است. در نتیجه با اطلاعاتی که از قبل داشتم و پیشنهاد معلم زبانی، تصمیم بر آزمون آیلتس شد.
ابتدا خودم را قانع کردم که نیاز دارم تا کلاس آیلتس شرکت کنم، دنبال کلاس بودن من را به جایی نبرد و سرانجام به جای اولیه برگشتم. چون کلا یک کلاس بیشتر نمی شناختم، کلاس های آموزشگاه بزرآبادی.
قبل از ثبت نام به خودم یک ماه و نیم فرصت دادم تا مطالعه کنم. هیچ اعتماد به نفسی نداشتم و تنها چیزی که این وسط مطمئن بودم این بود که شاید جواب بگیرم. نشد مجبورم دوباره آزمون بدم.
کتاب آکسفورد ورک اسکیلز را شروع کردم و اواسط بودم که دیدم که هیچ پیشرفتی ندارم و باید تا انتهای تابستان آیلتس را بدم. دل را به دریا زدم و کلاس را ثبت نام کردم. کلاس 19 خرداد شروع می شد. کلاس علارغم چیزی که من انتظارش را می کشیدم آنلاین نبود و باید کلاس های ضبط شده را میدیدم و در انتهای هر هفته یک کلاس آنلاین داشتیم که به جز یک بار من دیگر شرکت نکردم. هر هفته تمرین اسپیکینگ داشت که من نمیفرستادم و تمرین رایتینگ که چند تایی برایشان فرستادم. کلاس آفلاین دو ماه بود.
در این سه ماهی که برای آزمون آیلتس داشتم در یوتیوب فقط ویدئوهای "چگونه زبان انگلیسی بخوانیم" به زبان انگلیسی میدیدم. الحق که این ویدئو دیدن ها هم کمک کننده بودند. گاهی چند لغت در این ویدئوها یاد میگرفتم و سعی میکردم صحبت هایشان را تکرار کنم. این تکرار کردن و حتی حفظ کردن جملات برای اسپیکینگ کننده بودند؛ چطور؟ ساختار جمله را به خاطر می سپاردم و از آن برای صحبت کردن استفاده می کردم.
کانال یوتیوب راس آکادمی، برای اسپیکینگ من مفید بودند. من هر کدام از ویدئوها را نگاه می کردم و زمانی که سوال می پرسید، ویدئو را متوقف می کردم و جواب میدادم.
تنها کسی که من با او به زبان انگلیسی صحبت کردم ممتحن اسپیکینگ آیلتس اصلی من بود. باقی صحبت ها فقط با خودم بود. با توجه به شخصیت خودم این روش را تا جایی پیشنهاد می کنم ولی نه برای همه. البته اگر کسی اشتباهات مرا به من گوشزد میکرد مطمئنم که بیشتر از 6.5 می شدم.
برای لیسنیگ و ریدینگ، فقط ماه آخر مانده به آزمون کتاب های کمبریج اکتفا کردم. مشخصا گوش دادن به فیلم و یوتیوب به من برای لیسینگ خیلی کمک کننده بود. لیسینیگ 7.5 شدم.
برای رایتینگ هیچ کار خاصی نکردم ولی همان چند دفعه که برای تمرین های کلاس فرستادم و آزمون ماکی که داده بودم حدود 5 الی 5.5 می شدم. اعتماد به نفس کم من باعث میشد هر تلاشی را بی نتیجه ببینم و برای همین هیچ تلاشی نکردم. در انتها 6 شدم.
به اعتقاد بنده سخت ترین بخش آیلتس ریدینگ است و اگر به زمان خواندن آیلتسم برگردم، حتما برای آن کلاس جداگانه می گرفتم. ضعف خودم را برای ندانستن کل داستان و فهمیدن آن، بعد از آزمون آیلتس پیدا کردم. 6 شدم.
ماه آخر فقط کتاب کمبریج را خواندم، گاهی برای تمام کردن همان 5 کتابی که خریده بودم روزی دو آزمون فقط قسمت لیسینگ و ریدینگ را میزدم. سوال های اسپیکینگ و رایتینگ را از خودم میپرسیدم و جواب میدادم.
یکی از بخش های مهم آزمون من ماه آخر و ندیدن هیچ انسانی به غیر از پدر و مادرم بود.
من ساری- ایرسافام آزمون آیلتس دادم و در هتل بادله برگزار شده بود.
در انتها وقتی که آزمون را دادم فهمیدم اگر فقط اندکی به خودم اعتماد داشتم میتوانستم نمره ی بهتری بیاورم.
