تو زندگی‌مون شاید خیلیا رو بتونیم دوست داشته باشیم. درست یا غلط. آدمایی که حتی ممکنه بهمون دروغ بگن. اما تعداد آدمایی که می‌تونیم با همه وجود باورشون داشته باشیم خیلی زیاد نیست. خیلیا هم دوسمون دارن، ولی تو رفتارای گاه و بی‌گاهشون میبینیم باور نداشتنشون رو.
اگه گوته میگه اونی که باورت داره یه قدم جلوتر از اونیه که دوستت داره، منم میگم اینکه یکی باشه که باورش داشته باشی خیلی مهم‌تر از وجود کسیه که دوسش داشته باشی. آدم، بدون باور زمین می‌خوره. بدون باور جلو نمیره، از هیچ پله‌ای بالا نمیره. آدم وقتی به هیچی و هیشکی باور نداره، غمش تموم نشدنیه، ناامیده. هر روز مرگو می‌بینه، بی‌پناهه. تو از دست دادن آدمی که هم دوسش داری هم باورش داری، چیزی که زمینت می‌زنه از دست رفتن عشق نیست، از دست رفتنِ باوراته. آدمِ عاشقِ در فراق مونده، درمون میشه؛ آدمی که باوراش شکستن درمون نمیشه. غمگینه و همیشه ترس باهاشه. مگه اینکه باور کنه باز.
بهشته وقتی یکی همه‌ی باورمونه. بهشته وقتی باور یکی هستیم.
