این پست در ادامه دو تا پست قبلیه.
و درباره چیه؟
درباره خود بودن و موندن!
و درباره شبکه های گوگولی مجازی!
گاهی وقت ها این خود شدن و خود موندن با رفتن به شبکه های مجازی می تونه اتفاق بیفته! -البته اینا همه نظر منه!- خب مثلا چطور؟
مثلا اینکه تو به یه پیج می ری و اونجا چیزهایی رو می بینی که فراموشت شده بودند و اتفاقا دوستشون داشتی و شاید هنوزم داری. این چیز میتونه یه ارزش باشه, یه کاری باشه یا یه نوع عقیده, فکر, وسیله, خاطره... و با به یاد آوردنشون راحت تر می تونی از هویت خودت سر دربیاری یا بفهمی چی هستی و چی می خوای؟ گاهی هم با دیدن این "چیزها" برای اولین بار, تازه متوجه میشی که آهان! منم همچین چیزی هستم یا منم به همچین چیزهایی تو زندگیم نیاز دارم که اتفاقا هم میتونن حالم رو خوب کنن هم می تونن رشدم بدن و هویتم رو تکمیل کنند. در واقع راحت تر می تونی مسیر خودشناسی و خود بودن و خود شدن و من چه کسی هستم رو بری!
مثلا خود من, همین اواخر تو یه پیج اینستاگرامی دیدم که نوشته بود برای هر کار کوچیکی که یاد می گیره ذوق می کنه و خودشو تشویق می کنه و سر همین, تا چند روز باتری درونش شارژه, چون کاری که قبلا بلد نبوده رو اما حالا بلد شده و همین توانایی جدید, زندگیش رو میتونه جذاب تر یا راحت تر کنه. مثل توانایی تایپ کردن سریع, مثل فکر کردن به انجام یه کار کوچیک و همون موقع انجام دادنش و خیلی چیزای ریز میزه دیگه. خب منم با خوندنش دیدم چه فکر بکری! و این دقیقا همون چیزیه که من برای بهتر کردن "خودم" بهش نیاز دارم..
گاهی هم بهت شجاعت میده که خودت باشی, چون میبینی عیب و نقصی که داری یا عقیده ای که داری و فکر می کنی مورد پسند خیلی ها نباشه رو یکی دیگه هم داره و اتفاقا طرف خیلی هم هوادار داره. هر چند هوادار داشتن طرف مهم نیست کاملا, اما گاهی بهت کمک می کنه که ببینی اگه طرف با این چندتا عیب هنوز زنده است و داره نفس میکشه تو جامعه پس منم با همین عیب و چندین و چندتا عیب دیگه بازم می تونم به خودم نگاه کنم, با شجاعت عیب هام رو ببینم و اگه میشه رفعشون کنم و اگه نمیشه بپذیرمشون. در واقع لازم نیست لزوما کمال گرا یا کامل باشی, می تونی خودت باشی و باز هم دوست داشته بشی... که البته همیشه هم آسون نیست.
خب تا اینجا که اوضاع شبکه های اجتماعی خوب بود, اما این ورق یه روی دیگه هم داره:
زیادی که توی شبکه ها بچرخی و مدام این و اون رو نگاه کنی, ممکنه و ممکنه که به طور نا خودآگاه, فراموش کنی که خودت کی هستی و چی از زندگیت می خوای و فکر کنی تو هم همون چیزی رو می خوای یا به همون چیزی عقیده داری که بقیه دارن و می خوان. این بقیه می تونن سلبریتی ها و پرطرفدارا باشن, یا میتونن آدم هایی معمولی تر یا بهتر بگم کم حاشیه دارتر باشن. پس باید حواسم و حواست باشه که دچار "دیگرخودپنداری" نشیم! یعنی فکر نکنی تو هم مثل همونی و همون چیزایی که اون داره, حال زندگی تو رو هم خوب میکنه یا رشدت میده. تو هر از گاهی باید همونطوری که به آدم های دور و برت نگاه می کنی به درون خودتم فرصت بدی و بهش خوب نگاه کنی. باید مدام از خودت بپرسی آیا واقعنِ واقعا این چیزا رو می خوای؟ آیا واقعن واقعا با این چیزا یه گام رو به جلو تو زندگیت بر می داری یا اینکه حواست پرت میشه از خودت و هدف های ریز و درشتی که داری؟
زیاد حرف نزنم.
امروز چندم بود؟ :)
١٧ آبان بود, سال ٩٩!
