نمی دانم چرا اما هدف من از ویرگول نویسی بازشناسی و شناختن خودم است بدون قضاوت شدن. اینجا محیط درمانده کننده اینستاگرام را ندارد. می شود راحت تر حرف دل را زد, حرف هایی که آدم شاید خجالت بکشد جای دیگری بیانش کند. شاید دلیلش این باشد که آدم های اینجا, یا حداقل کسانی که اینجا توی صفحه من, همدیگر را به اندازه خواندن چند سطر متن ملاقات می کنیم, زیاد همدیگر را نمی شناسیم. با میزان لایک ها هم خوبی و بدی خودمان را و به دردبخوری متن‌مان را قضاوت نمی کنیم.
حوصله فلسفی بافی و فکرهای طول و دراز را ندارم. پس به دلیلش بیشتر از این فکر نمی کنم. اینجا می توانم بی پرده تر، بی خیال تر، راحت تر، و به دور از هیاهوهای بیهوده بنویسم. و بعد به خودم نگاه کنم. همین.
همین.
