۱۹۵۴...هیچوقت نمیتونید فکر کنید که فیلمی تولید سال ۱۹۵۴ بتونه اینقدر آدم رو درگیر خودش بکنه.
فیلمنامه و داستان به شدت خلاقانه و جلوتر از زمان خودش هست،چیزی که مرتب در حال تماشا و با دیدن هر صحنه توی ذهنم میومد.
عکاس فضولی که اوقات بی کاری خودش رو با سرک کشیدن در زندگی مردم میگذرونه، متوجه یک جنایت هولناک میشه و سعی داره که این جنایت رو اثبات کنه. Rear Window دو حس متفاوت مارو در دوقسمت از خودش هدف گرفته؛اولی شک دومی دلهره.
در قسمت اول فیلم ما نسبت به اتفاقاتی که در آپارتمانِ پشتیِ خانه عکاس می افتد مشکوک میشیم،به استدلال های شخصیت های مختلف گوش میدیم و سعی میکنیم نتیجه بگیریم اما این نتیجه چیه؟ آیا واقعا جنایت رخ داده یا نه؟ برای هر کدام از استنباط هایی که ممکنه انجام بشه نقیضه ای وجود داره، حتی خود عکاس هم دچار این شک و تردید میشه... .
در قسمت دوم تقریبا برای همه مسایل روشن شده و اینجاست که هنر کارگردان در ایجاد صحنه های جادویی سینما که تماشاگر رو به صندلی های سالن میخکوب میکنه به رخ کشیده میشه.دلهره ای در دقایق پایانی که عرق سرد روی پیشانی هرکسی رو در میاره.
Rear Window فیلمی بود که شروع یک تور سینمایی برای من هستش و همیشه باید قدم های اول رو محکم برداشت. قصد تماشای مجموعه آثار هیچکاک و بعد مطالعه صاحب نظران درباره اون ها رو دارم اما خب هدف اصلی که لذت بردن از تماشای فیلم هست رو هم فراموش نمیکنم و هیچکاک هم خوشبختانه از این نظر برای بیننده کم نگذاشته.
