این اسم به گوش همه مردم ایران آشنا هست به نظرم آوازه ای در حد علی دایی و احمدرضاعابدزاده نداره اما از اون اسمها هم نیست که اگه مدتی خبریش نبود بطور کلی فراموش بشه معجزه دوربین و هیجان گرفتن نتیجه ...سالهای نه چندان دوری وقتی تو زمین بود برای تیمش انگار وزنه ای بود رهبر تیم تو زمین بود و توپ رو خوب پخش میکرد همه چیز انگار جمع شده بود تا تیمش حسابی عنوان دار بشه تیمها همیشه کم و کاست دارن اما در نهایت شاید به نتایج درخشانی میرسند...اما در مربیگری اون حس خاطرجمعی رو حداقل به من یکی نداده هر وقت میبینمش کنار زمین حس ۵۰ ۵۰ رو دارم یعنی میگم ممکن نتیجه در بیاد ممکنم هست در نیاد...
البته سالهاست که دیگه فوتبال رو دنبال نمیکنم اما بازی امشب رو دیدم فوتبال مثل خیلی چیزای دیگه پول وسط میزاره اما اصلا تعارف و رحم و مروت نداره و کمش بزاری برای حریفت جبران میکنه....به نظرم محرم نویدکیا تو همون خاطرات جاخوش کنه ...فوتبال به نسبت ۱۰ سال پیش خیلی بی رحم تر شده و بازیکنانم چموش تر...
استقلال ۹۱٪ ارزش دلاری خودش رو تو بازار سهام از دست داده ...فوتبال تعارف نداره به مردم میگه شما زیادی بالاشون بردید اینا همینقدر می ارزن اصلا شما قهرمانم که بشید کلاس لیگ تون همینقدر می ارزه...
