چرم، پوست حیوانات است که با مواد شیمیایی پرداخت شده اند تا از آنها برای تولید البسه، کفش، کیف، مبلمان، ابزار و وسایل ورزشی استفاده گردد.
اصطلاح هاید (hide) بیشتر برای پوست حیوانات بزرگتر (به عنوان مثال ، پوست گاو یا پوست اسب و …) استفاده می شود، در حالی که اصطلاح اسکین (skin) به پوست حیوانات کوچکتر (به عنوان مثال پوست گوساله) اطلاق می شود. فرآیند نگهداری که در پرداخت چرم استفاده می شود نوعی درمان شیمیایی به نام دباغی است که پوست فسادپذیر و خراب شونده را به ماده ای پایدار و بدون تجزیه تبدیل می کند. عوامل دباغی از انواع گیاهی (از منابعی مانند پوست درخت) ، نمک های معدنی (مانند سولفات کروم) و روغن ماهی یا حیوانات است.
پوست پستانداران از سه لایه تشکیل شده است: اپیدرم ، یک لایه بیرونی نازک. کوریوم یا درم ، لایه مرکزی ضخیم ؛ و یک لایه چربی زیر پوستی. برای تولید چرم از لایه ی کوریوم استفاده شده که پس از حذف دو لایه ی بالایی و زیرین مورد استفاده قرار میگیرد.
پوست های تازه حاوی ۶۰ تا ۷۰ درصد از نظر وزنی آب و ۳۰ تا ۳۵ درصد پروتئین هستند. حدود ۸۵ درصد پروتئین را کلاژن تشکیل می دهد (پروتئینی فیبری که توسط پیوندهای شیمیایی در کنار هم نگه داشته می شود) . اصولاً ساخت چرم علم استفاده از اسیدها، بازها، نمک ها، آنزیم ها و مواد دباغی برای حل چربی ها و پروتئین های غیر الیافی و تقویت پیوندهای فیبرهای کلاژن است.
اگرچه در تولید چرم از پوست حیوانات متنوعی مانند شترمرغ، مارمولک، مارماهی، ماهی و کانگورو و… استفاده می شود، اما عموما چرمهای مرسوم شامل گروه های اصلی زیر هستند: احشام که شاملِ: گاو و گوساله؛ گوسفند و بره؛ بز و بزغاله، انعام از جمله اسب ، قاطر و گورخر؛ بوفالو؛ خوک و گراز و حیوانات آبزی مانند شیر دریایی، وال، نهنگ و تمساح.
به قلم : مرتضی شده
