به قلم: مهدی جهان تیغی
تحمیل آتش‌بس به اسرائیل خواسته راهبردی ایران و محور مقاومت بوده و این رژیم صهیونیستی بوده که از ابتدا آتش‌بس را به منزله نرسیدن به اهداف راهبردی خود همانند فروپاشی ساخت و توان رزمی حزب الله و پیروزی چشمگیر زمینی در جنوب لبنان اعلام کرده بود؛ بنابراین اصل پذیرفتن آتش بس، شکست سنگین رژیم در این مرحله از حوادث محسوب می‌شود. ضمن اینکه مفاد آتش بس نیز کمکی به رسیدن اهداف راهبردی جنگی اسرائیل نه تنها نمی‌کند بلکه در درون آن فرصت‌های وجود دارد که حزب‌الله را قادر می‌سازد که این رژیم را از این اهداف دورتر هم بکند.
رژیم صهیونیستی طرف قابل اعتمادی برای توافق نیست و بیش از 30 هزار بار توافق 2006 را هم نقض کرده و حزب‌الله نیز طرف مقابل خود را به خوبی می‌شناسد و بنابراین با چشمان باز و انگشتان بر روی ماشه روزهای آینده سپری خواهد کرد. اما با همه این ملاحظات یک فرضیه را هم نباید منتفی دانست، محور مقاومت می‌تواند در شرایطی خاص، آتش بس موقت در جنوب لبنان را تبدیل به تحمیل آتش بس در غزه هم بکند. نگاه به آتش بس 60 روزه در جنوب لبنان را نباید صرفا موقتی و تاکتیکی دید بلکه برای آن بخش‌های از یک روند و طراحی جدید سیاسی و نظامی نیز باید در نظر گرفت. در هر صورت تحولات و تدابیر سیاسی داخلی دو طرف ماجرا و همچنین زورآزمایی بازیگران بین المللی و از همه مهمتر تحولات میدان، سمت و سوی ادامه رویدادها و طراحی‌ها را مشخص خواهد کرد.
آتش‌بس موقت شصت روزه حتما به لحاظ تاکتیکی برای حزب الله لبنان مفیدتر خواهد بود. اسرائیل برای تجهیز شدن تسلیحاتی در یکسال گذشته هیچگاه مشکلی نداشته و انبارهای تسلیحاتی آمریکا در خدمت این رژیم بوده و بازسازی تسلیحاتی هر چند روز یکبار صورت گرفته است. از این طرف این حزب الله بوده که برای دریافت و بکارگیری تجیهزات جدید، محدودیت های سنگین داشته است. بنابراین اگر یکی از فرصت‌های آتش بس را تجهیز و بازسازی بدانیم، حزب الله منفعت بیشتری کسب کرده است. اساسا گروه مقاومی که در زیر آتش سنگین دشمن، با وجود از دست‌دادن رهبران و فرماندهان ارشد خود و همچنین محتمل شدن تلفات سنگین در عملیات پیجری و ... توانسته خود را بازسازی کند، در شرایط آتش بس موقت می‌تواند جهش های بزرگی در خود ایجاد کند.
برای حزب الله زمانه تنفس و بازسازی سریع‌تر و قوی‌تر آغاز شده است ولی در طرف دیگر ماجرا، اسرائیل عملا وارد یک مرحله بزرگتر درگیری روانی و عملیاتی می‌شود. تحمیل مشغول سازی و فشار مضاعف به اسرائیل در اختیار ایران و زیر سایه عملیات «وعده صادق3» خواهد بود. ایران در عملیات وعده صادق 1 و 2 نشان داده که مستقل از محور مقاومت عمل می کند و بر این موضوع نیز اصرار ویژه داشته است. بنابراین آتش‌بس موقت در لبنان و یا شرایط تاکتیکی دیگر گروه های مقاومت در نقاط دیگر، نه تنها خلایی برای ایران نخواهد بود بلکه اساسا بنا به سیاستگذاری نظامی و راهبردی ایران، اجزای دیگر مقاومت در این عملیات های ویژه، بخشی از عملیات محسوب نمی شدند که اینک در ادامه احساس خلا بشود.
