به قلم: حجت الاسلام علی مهدیان
سید حسن قبل از شهادت گفت شمال امن نمیشود تا وقتی غزه را رها کنید. او ضربات حزب الله به شمال را گره زد به نبرد غزه.
آیا این سخن او نقض شد؟
پس چرا نتانیاهو گفت" بین بد و بدتر دارم انتخاب میکنم" و چرا بن‌گویر گفت "این خطا تاریخی است؟" و چرا کانال کان گفت "این توافقنامه مصونیت حزب الله است" و چرا لاپید این توافق را ننگ دانست
دلیلش را بن‌گویر توضیح داده، او گفت که "شمال دیگر ناامن باقی میماند".
چاک فرایلیک معاون پیشین مشاور امنیت ملی اسراییل نیز همین را دید که گفت "به هیچ نرسیدیم چون دیگر در شمال احساس امنیت حاصل نمیشود."
چرا؟ چون وقتی اسراییل مجبور میشود آتش بس را با حزب الله بپذیرد معنایش آن است که زورش به حزب الله نرسیده و این یعنی همان شمال تحت ظل السیف است. اسراییل همه قدرتش را پای کار آورد که اهالی شمال را برگرداند، سید حسن گفت نمیتوانی و حالا بعد از یک جنگ تمام عیار صحنه به نفع سخن سید جمع شد.
جنگ تمام عیار با جنگ تشدید شونده فرق میکند، تشدید نمیشود بلکه تعیین تکلیف میکند یا تفوق با تو است یا دشمن تو، نگاه کنید ببینید وقتی یک طرف در اوج ادعای قدرتنمایی وادار به پذیرش آتش بس میشود بدون رسیدن به اهداف اعلامی اش، چه بلایی بر سر احساس امنیت و اعتماد مردمش خواهد آورد.
اساسا اصل اینکه نتانیاهو بعد از پذیرش آتش بس به گفتاردرمانی روی آورده معنا دار است. اینکه حالا دوره میافتد با شهرداران شهرهای شمالی جلسه ماله کشی بگیرد، معنا دار است، اینکه اذعان میکند به تحلیل نیروهایش و تهدید ایران، معنا دار است.
حضور لاریجانی با پیام ویژه رهبری به سوریه و لبنان و موافقت حماس یعنی جبهه دارای مدیریت واحد و پیوسته است، تهدید باقری که گفت "فوق تصورتان ضربه میخورید" را هم بگذارید کنار ترس نتانیاهو از سایه ایران و حالا عدم موفقیت اسراییل در جبهه حماس و حزب الله، همگی نشان میدهد او در مخمصه افتاده و صحنه کاملا هوشمندانه مدیریت میشود و ذره ذره خفگی اسراییل بیشتر به چشم میآید. آری سخنی که رهبری همان ابتدا در پیامش درباره شهادت سید حسن گفت درست بوده، حزب الله خیلی قوی تر از آن است که فکرش را بکنید.
