به قلم: وحید یامین‌پور
صبر دشوارترین کارهاست. صبر از حمله و انتقام سخت‌تر است. چه ساده‌لوح اند آنها که گمان می‌کنند مرحله نهایی این معرکه، پاسخ و حمله و انتقام‌جویی جمهوری اسلامی از رژیم خونخوار صهیونیستی است. آنها تشفّی خاطر و تسلای دل داغدیده خود را جستجو می‌کنند و آن را در حمله و انتقامی دفعی می‌جویند.
حمله و انتقام البته کار سختی است، شجاعت و دلیری میخواهد، و ما را برای ساعتی آرام می‌کند. اما آنگاه هنگامه "صبر" فرا میرسد. آنها که تشفی خاطر را می‌جویند آیا خود را برای هنگامه‌ی صبر آماده کرده‌اند؟ مهمترین کار مهیا شدن برای معرکه‌ی اصلی است که به گمانم دیر یا زود فرا میرسد.
صبر چیست؟
صبر، در زمین‌گیر نشدن و سستی نکردن و "جا نزدن" ظهور می‌کند، که فرمود:
وَكَأَيِّن مِنْ نَبيٍّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّه وَمَا ضَعفُوا وَمَا اسْتَكَانُوا وَاللَّهُ يُحِبُّ الصَّابرِينَ
*(چه بسیار رخ داده که پیغمبری جمعیت بسیار (از پیروانش) همراه او جنگیدند و با این حال، اهل ایمان با سختی‌هایی که در راه خدا به آنها رسید هرگز بیمناک و زبون نشدند و سر زیر بار دشمن فرو نیاوردند و (صبر و ثبات پیش گرفتند، که) خدا صابران را دوست می‌دارد.)*
🔻
*آن زمان که دلیرانه فریاد می‌زنیم و انتقام را می‌خواهیم، چه بسا به توان موشک‌ها و پهپادها دل‌خوش کرده‌ایم و در عمق جان با خیالی آسوده از بی‌عملی خویش گروهی دیگر را مامور جهاد کرده‌ایم تا خود به آسایش برسیم. از سرداران و مسئولان می‌خواهیم که "اقدام مقتضی" را انجام دهند تا به حیثیت انقلابی ما خدشه‌ای وارد نشود.
این مکر منافقانه هیچ نسبتی به دعوت خداوند به صبر ندارد. تا ما "صبّار و شکور" نباشیم، ضعف و وهن و استکانت در انتظار ماست. حتی آن‌هنگام که هزاران موشک داشته باشیم.*
به‌یاد بیاوریم سخنان تاریخی رهبر انقلاب چند روز پس از شهادت سردار سلیمانی را که به تفسیر و تذکر آیه ۵ سوره ابراهیم اختصاص یافت:
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَىٰ بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ *صَبَّارٍ شَكُورٍ*
*"مردمی که صبار و شکورند یعنی مردمی که با اندک مشکلی از میدان خارج نمی شوند و ابعاد پنهان و آشکار نعمت را می‌دانند و قدرشناسند و بر اساس آن احساس مسوولیت می‌کنند"* (رهبر انقلاب، نماز جمعه تهران، ۲۷ دی ۹۸)
ما در هنگامه‌ی صبر که به‌زودی فراخواهد رسید چه خواهیم کرد؟ آیا از میدان به‌در نخواهیم شد؟
▪️برای معرکه‌ی فردا خود را بیازماییم:
آیا "دوست داشتن" دیگران را تمرین کرده‌ایم؟ آنچنان که در سال‌های دهه ۶۰ مردمان گویی اعضای یک پیکر در رنج هم شریک بودند و از سفره خود بر می‌داشتند و بر سفره دیگری می‌گذاشتند.
آنها که انتقام از دشمن را مطالبه می‌کنند باید در صف اول مردم‌داری باشند. روزهایی فرا خواهد رسید که بسیاری از مردم ما را به خاطر مطالبه‌ی انتقام، مایه گرفتاری و رنج خود خواهند دانست. آیا برای زخم زبان شنیدن و سرکوفت خوردن و در عین حال مهربان بودن و ایثار کردن به انداره کافی صبور هستیم؟!
آیا گفتار و سخنی برای همراه کردن آنها در این معرکه فراهم آورده‌ایم؟
آیا هنرمندان و شاعران و سخنوران برای آن روز مبادا چیزی آموخته‌اند و اندوخته‌اند؟
آیا برای هجرت از خانه و خانواده و شانه دادن زیر بار مشکلات کسانی دیگر صدها کیلومتر دورتر از ماوای خودمان، بار بسته‌ایم؟
انقلابی بودن به مطالبه‌گری و فریاد نیست. به آموختن صبر و مهرورزی با دیگران است.
چه بسا ما در آستانه ایام‌الله دیگری باشیم:
*وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ* *صَبَّارٍ شَكُورٍ*
