به قلم: ایوب نصر
تردیدی وجود ندارد سیاست خارجی و برنامه های راهبردی آمریکا در اختیار رئیس جمهور قرار نمی گیرد و دلیلش آن است که این کشور محافل نخبگانی، سیاسی و لابی های قوی و چند لایه ای دارد که سیاست خارجی واشنگتن را کنترل و برنامه های راهبردی اش را تعیین می کنند.
از این منظر در نظر نگرفتن نقش لابی های دولتی نوعی غفلت به شمار می رود که هرگونه تصویرسازی ذهنی را در زمینه آینده سیاسی آمریکا مخدوش می کند و نمی توان به طور قطع گفت کدام نامزدها برای منطقه غرب آسیا و بازیگران اصلی آن بهتر است.
در آمریکا ریاست جمهوری کنترل سیاست خارجی را در دست ندارد، بلکه همه یا بیشتر آن در دست محافل نخبگانی، سیاستمداران قدرتمند و لابی های چند لایه است. این است که شاید برخی ها بگویند دونالد ترامپ برای ایران سخت ترین گزینه است، اما به نظر من وی برای ایران سودمندترین گزینه به شمار می رود، زیرا خروج یکجانبه اش از توافق هسته ای باعث پیشرفت فوق العاده جمهوری اسلامی در زمینه پرونده هسته ای شد. دولت سابق ترامپ همچنین قصد داشت با خروج از توافق هسته ای کارت فشاری بر اعراب داشته باشد که آنها را به سمت رژیم صهیونیستی سوق دهد که در این زمینه نیز موفقیتی به دست نیاورد.
بسیاری از کشورهای متحد آمریکا در انتظار بازگشت ترامپ به کاخ سفید هستند، به این امید که وارد جنگ علیه ایران شود، تأسیسات هسته ای اش را نابود کند و نظام حاکم بر ایران را تغییر دهد، در حالی که این تصورات غلط است؛ اگر حاکمیت آمریکا این سناریو را مدنظر داشت یا قادر به انجامش بود، باید این سناریو را همان دوره نخست ریاست جمهوری ترامپ پیاده سازی و اجرا می کرد.
با این تفاسیر، ترامپ با خروج از توافق هسته ای بیشترین خدمت را به ایران و پرونده هسته ای کرد (شاید هم این فرایند خواست محافل نخبگانی و لابی های سیاسی قدرتمند واشنگتن بود). شاهد این مدعا آن است که رئیس جمهور سابق آمریکا با خروج از توافق هسته ای باعث شد جمهوری اسلامی با اتکا به توان داخلی پروژه های هسته ای خود را انجام دهد و مشاهده پیشرفت فوق العاده ایران در حوزه های تحقیقاتی بود که کشورهای غربی را نگران کرد.
باید به واقعیتی اعتراف کرد، اینکه ترامپ با اقداماتش به اعراب خدمت نکرد، بلکه با راه انداختن معاملات جعلی از آنها در راستای منافع آمریکا سوءاستفاده کرد. اعراب فکر می‌کردند با کمک و حمایت های وعده داده شده ترامپ از تهدیدات ایران خلاص می‌شوند، اما هدف ترامپ سوق دادن برنامه های کشورها برای عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی در طول منافع آمریکا بود. هر چه بود بعد از چندین سال واشنگتن نیز متوجه شد نقشه هایش ازجمله فشار حداکثری بر ایران نه تنها سودی نداشته، بلکه به تهران در زمینه هموار کردن مسیر توسعه ملی اش و نیز پیشرفت های هسته ای کمک کرده است.
به کشورهای عربی توصیه می کنم، به جای اینکه به شخص رئیس جمهور آمریکا تکیه و کمک مالی خود را برای این یا آن نامزد خرج کنید که در نهایت هیچ چیز در کنترلش نیست، بهتر است متحد شوید و از کشور قدرتمندی همچون ایران که در صدر مقابله با اشغالگری صهیونیست ها و حمایت از مقاومت فلسطین قرار گرفته است، حمایت کنید. اتحاد با ایران و قدرتمند شدن منطقه باعث می شود قدرت های بزرگ، محافل سیاسی قدرتمند و لابی های چند لایه نیز در برابر شما پاسخگو باشند و منافع ملی کشورهای منطقه را مدنظر قرار دهند.
