به قلم: محمدسامان اقدامی
اسرائیل کشوری است به شدت مهاجرپذیر و البته به شدت مهاجرگریز. اصلا حیات اسرائیل به همین مهاجران یهودی است که از نقاط مختلف عالم می آیند تا در ارض موعود و در سایه تسهیلات دولت صهیونیستی زندگی کنند؛ در امن و امان. از شروع طوفان اقصی، حزب الله اسلحه اش را به سمت شمال اسرائیل نشانه گرفته؛ که باعث آواره شدن سکان شمال شده است. چیزی حدود ۷۰ هزار نفر! و این برای اسرائیل اتفاق اصلا خوبی نیست:
یک: چیزی به شروع مدرسه ها نمانده است. سکان شمال که آواره کشورهای دیگر شده اند حالا مجبورند فرزندانشان را در مدارس ثبت نام کنند. و این یعنی یک سال دوری اجباری از اسرائیل. و اگر مدرسه خوب باشد و بچه خوشش بیاید یعنی یک سال دیگر هم روش! و باز سال دیگر هم روش؛ و سال دیگر هم...
و توجه دارید که شهروند غاصب اسرائیلی عِرق وطنی (و نه لزوما سرزمینی و قومی) به اسرائيل ندارد که دلش پر بزند برای بازگشت!
دو: خروج سکان شمال یعنی خالی شدن مناطق هم مرز با جنوب لبنان. و جنوب لبنان یعنی حزب الله!
سه: رفتن شهرک نشینان شمال یعنی از بین رفتن افسانه ی "اسرائیل سرزمین امن و امان یهودی ها"
چهار: خروج یهودیان مهاجر (بخوانید غاصب) یعنی پایان حیات اسرائیل.
حالا یک طرف نتانیاهو است که به مردمش و شمال نشینان وعده داده که حتما و به زودی برمی گردید؛ و طرف دیگر سید صادق مقاومت؛ که سفت ایستاده و می گوید: شمال بی شمال! جنگ غزه را تمام کنید تا بمباران شمال را متوقف کنیم.
و حالا این میدان عمل است و آوردگاه عملی کردن سخن!
