یکی از تکنیکهای پرورش شخصیت مطلوب معنوی و اجتماعی، تلقین است.
برای بهرهگیری از این مهارت، باید قلبِ خودمان را مخاطب قرار دهیم، و او را مانند کودکی که هنوز به حرفزدن نیفتاده، در نظر بگیریم.
با قلب خود، با آن بخش از وجودمان که ادراک میکند و احساس دارد، حرف بزنیم و نجوا کنیم.
مثلاً قلب را مخاطب خود کرده و به او بگوییم: «تو میتوانی پاک باشی، میتوانی قوی باشی، تو صاحبی و مالکی قوی و مهربان و عالِم داری، به او تکیه کن و جلو برو.»
با این تلقین، کمکم بخش حقیقی و انسانیِ وجودمان رشد کرده و آن حرفها در او اثر میکنند.
این یک مثال برای استفاده از روش تربیتی «تلقین» بود.
مطلب آخر اینکه تمام اذکار زیبا و مقدسی که از صاحبان قلب و خرد یعنی انبیاء به ما رسیده، به نوعی از همین روش شخصیتسازی و تربیتی محسوب میشوند.
