کارگر واژهای است که در قرن بیستم جاروجنجالهای فراوانی بر سر آن به راه افتاد، به طوری که تمام دنیا تحت تاثیر آن قرار گرفت و به خاطر احقاق حقوق تضییع شدهاش نظامهای سیاسیای برچیده شد و نظامهای جدیدی به عنوان جایگزین شکل گرفت. به تبع انقلاب اسلامی نیز -به عنوان یکی از نظاماتی که در این رفت و آمدهای سیاسی قرن بیستم تشکیل شد- از تاثیر این کلمه بر آن مستثنی نبود. هرچند انقلاب اسلامی داعیه چپگرایانه نداشت اما به خاطر ارزش و شنأنیتی که بزرگان دین و بزرگان انقلاب برای این کلمه و صاحب این کلمه قائل بودند، به آن پرداخت و آن را -حداقل در سالهای اولیه انقلاب- بزرگ داشت. به همین منظور و به مناسبت روز کارگر تصمیم گرفتیم به اعتبار آنکه «آب را باید از سرچشمه خورد»، به سخنان بنیانگذار این انقلاب رجوع کنیم چرا که بسیار گفته ولی ما نشنیدیم و به کار نبستیم. امام بزرگوار در اولین روز جهانی کارگر پس از انقلاب میفرماید:
اختصاص یک روز به کارگران شاید به لحاظ تشریفات و تعظیم باشد و الّا هر روز روز کارگری است و کارگران است؛ بلکه عالم از کار و کارگر تشکیل شده است. اینکه ما یک روز اختصاص بدهیم به کارگر، مثل این است که یک روز را اختصاص بدهیم به نور، یک روز را اختصاص بدهیم به خورشید. هر روز نور هست و روز نور است، هر روزْ روزِ خورشید است. کار و کارگر همه جاست و تمام موجودات عالم، چه موجودات قبل از طبیعت باشد و چه موجودات طبیعی باشد و چه موجودات بعد از طبیعت، همه از کارگر پیدا شده است، و کارْ نظیر «وجود» است که در همه شئون عالم دخالت دارد. (صحیفه نور؛ ج 7، ص 171)
عالم موجود شده است از فعالیت خدا، اجزای عالم موجود شده است از فعالیتهایی که بعضِ موجودات دارند. هیچ موجودی را شما نمی توانید سراغ کنید الّا اینکه کارگر و کار در او موجود است و خودش کار است. کارگرها هم کارند، از کار پیدا شدهاند. حق تعالی مبدأ کارگری است و کارگر است، فعال است. موجودات عالم غیب [که] با فعالیت غیبی تحقق پیدا کردهاند، کارگرند. موجودات عالم طبیعت همه جلوه کارند و همه کارگر. کارگرها اینها را درست کرده اند. کارگری بر همه موجودات احاطه دارد. (صحیفه نور؛ ج 7، ص 171)
از پیغمبراکرم شنیدهاید که نقل شده است که کف دست یک کارگر را- یعنی، همان محلی که کار درش تأثیر کرده و پینه بسته- آنجا را بوسید و این، یک نشان ارزش است برای کارگر در طول تاریخ؛ پیغمبر اسلام، که اولین فرد انسانهاست و بزرگترین انسان کامل است، نسبت به کارگر آن طور تواضع بکند و کف دست او را که علامت کار است، ببوسد! این نکته دارد که کف دست را بوسیده، نه پشت دست را؛ کف دست آثار کار درش هست، می خواهد ارزش کار را به عالمیان اعلام کند، به مسلمین اعلام کند که ارزش کار این است که آنجایی که کارگر کار کرده است، در اثر کار یک نشانه ای پیدا کرده است؛ من آنجا را می بوسم که ملتهای اسلامی و بشر ارزش این کارگر را بداند. (صحیفه نور، ج 16، ص 232)
پیامبر اینگونه بود ولی حالا تو که خود را پیرو او میدانی و مدعی هستی که به دین او متولد شدی و به دین او میمیری، اینگونه هستی و اینگونه کارگر را بزرگ میداری؟ یا نه التفاتت به کارگر فقط یک روز در سال است و آن هم به نحوی کاملا فرمالیته که حالا چند نفر کارگر به یک مراسمی دعوت کنی و یک هدیهی کوچک هم به او بدهی و دیگر فراموششان کنی تا روز کارگر سال بعد؟
ما ملت، وقتی میتوانیم ادعای انقلابی بودن یا حتی مسلمان بودن بکنیم که چون اسوههای دین و انقلابمان باشیم، ولی حالا که کارگر را کوچک میشماریم و در هر جایی به او به دیده تحقیر به او مینگریم و به او بیاعتنایی میکنیم و در جهت احقاق حقوقش قدم از قدم برنمیداریم، ما را چه به اسلام و انقلاب؟!
