کمدی من بود به خودم بعد هر هزار دفعه ای که خراب کردم
بعد از هر بار گریه و زاری وقتی داشتم اشکامو پاک می کردم
بعد از هر بار ناامید شدن و خط خطی کردن نوشته هام...
کلمه ی امید بخشی که می گفتم: «جا نزن »بود!
کلمه ای که بهم می گفت هر بار سخته تو سخت تری! تو قوی تری!
حتی اگه زمین خوردی و زانو هات زخمی شده ولی نمی‌خوام روی زمین بمونی !
بالاخره که یه جا باید بلند شی! چه بهتر که الان بلند شدی، نه وقتی که دیگه کار از کار گذشته!
الان که خسته ای ادامه بده ! نه وقتیکه که خستگیت در رفت! اون موقع دیگه ارزش نداره...
پ ن: پس از احساس افتادن در امتحان پایان ترم...
