چند وقتی است که به شیوه حرف زدن آدم‌ها دقیق شده‌ام و فعلاً به چند مورد جالب رسیده‌ام؛
-هدف‌مان تخلیه است نه گفتگو. برای همین تا حرف‌های خودمان را می‌زنیم، می‌رویم دنبال کارمان.
-وقتی کسی حرف می‌زند به جای همدلی با طرف مقابل، جهت گفتگو را به سمت خودمان برمی‌گردانیم و گفتگو را با جمله‌هایی مثل «آره منم...» ادامه می‌دهیم و دهان طرف مقابل را می‌بندیم.
-شنونده بودن برایمان سخت است. دوست داریم فقط گوینده باشیم و مرکز حرف و صحبت.
-تشنه ابراز وجودیم. حتی وقتی یکی بهمان پناه آورده که درد دل کند باز می‌خواهیم از خودمان و درباره خودمان حرف بزنیم.
