حق كسي كه بخاطر گفتار يا رفتارش؛ موجب گرفتاري تو شده است آن است كه اگر از روي عمد و آگاهي به تو ضرر رسانيده‌است بهتر آن است كه او را ببخشي زيرا عفو موجب مي‌شود كه از اين كار در آينده دست بردارد و با خلق خدا مؤدبانه و بدون آزار برخورد نمايد زيرا خداونـد متعال مي‌فرمايـد:
«و كسي كـه بعد از مظلوم شدن ياري طلبد، ايرادي بر او نيست؛ ايراد و مجازات بر كساني است كه بر مردم ستم مي‌كنند و در زمين به ناحــق ظلم روا مي‌دارند، براي آنان عـذاب دردناكي است؛ اما كساني كه شكيبایی ورزیده و عفو كنند؛ اين از كارهاي پرارزش است» [شوري 41-43].
و همچنين مي‌فرمايـد:
«و هرگاه خواستيد مجازات كنيد؛ تنها به مقـداري كه بـه شما تعدي شده كيفر دهيد! و اگـر شكيبائي كنيـد اين كار براي شكيبايان بهتر است» [نحـل 126].
اين در صورتي است كه عمدي در كار باشد.
اما اگر ضرري كه به تو رسيده است غير عمدي بوده باشد، از ستم بر او به نيت انتقام پرهيز كن تا ضرر عمدي به كسي كه از روي خطا مرتكب عملي شده است نرساني بلكه با او به رفق و مدارا رفتار كن و خطايش را با مهرباني و لطفي كـه در توان داري پاسخ بده.
