چند وقت پیش یکی کارش گیر بود، بهش کمک کردم تا از مخمصه در بیاد ولی وقتی خرش از پل گذشت، رفت و حاجی حاجی مکه...
گاهی چقدر این جمله تو حرف‌ها و ذهن آدم تکرار میشه. کاش یادمون بمونه که تو این دنیا قرار نیست جواب خوبی‌ها رو از همون کسی که براش کاری کردیم، بگیریم. این یه چرخه‌ست.
اصلاً چقدر یه بچه می‌تونه جواب لطف پدر و مادرش رو بده؟ می‌تونه جبران کنه؟ اگر هم روزی خودش پدر یا مادر شد، چقدر فرزندش می‌تونه جواب کارهایی که براش کردن رو بده؟
گاهی نباید گیر کرد که من به فلانی لطف کردم پس اونم باید جواب کارم رو بده
باید رد شد
سخته ولی باید رد شد
اولش سخته ولی وقتی ازش رد شدی، حالت کم کم بهتر و بهتر میشه...
ناسپاسی مردم تو را از کار نیکو باز ندارد، زیرا هستند کسانی، بی‌آنکه از تو سودی ببرند، تو را می‌ستایند. چه بسا ناسپاسی اندک آنان برایت سودمندتر از ناسپاسی ناسپاسان باشد.
نهج‌البلاغه، حکمت 204
?خطاب به خودم و شاید چندنفر دیگه: گاهی اگه حالِ‌ت از کم‌لطفی‌ای که بهت کردن بد شد، از لطف اونایی که کاری براشون نکردی و بهت حال میدن، حال کن تا سرحال شی
