این عکس، فرجام یک طلبه است. نماد های این عکس را نگاه کنید. پر حرف است. عمامه، چفیه، انگشتر، کاغذ و قلم.
یادم است زمانی که ملبس شدم یکی از رفقایم گفت که ان شاءالله زمانی که این عمامه را برای همیشه می‌گذاری کنار؛ روی پرچم ایرانِ روی تابوتت بگذارندش. حالا فهمیده‌ام که این آرمان یک طلبه است. آرمانی که زندگی را به فنا می‌کشاند تا بقای حقیقی را به ارمغان آورد.
انقلاب اسلامی، همان کارخانهٔ انسان‌سازی‌ست که راه فنا را نشان می‌دهد. استکبار و غرب، مُردن را نابودی می‌داند لکن نمی‌داند که آرزوی ما شهادت است. شهادتی که یکی از دو لبهٔ پیروزی‌ست. با شهادت زندگی دنیوی انسان به پایان می‌رسد اما زندگی و بسط ید حقیقی، در گرو فنای روح است و ما مشتاقان فنا، دنبال شهادت می‌دویم.
ما را از فراق یاران‌مان نترسانید که ما را این داغ، زنده‌تر می‌کند. از اوایل انقلاب تا کنون جدایی های زیادی دیده‌ایم. جدایی یاران از ما جداییِ از بُعد قانون قواعد این دنیاست. وگرنه آنها بیشتر و بهتر از ما مراقب انقلاب و نظام هستند. این چشم بی‌بصیر ماست که نمی‌بیند.
