یه موقع هایی تو زندگیت هست فکر میکنی تو خیلی بلدی و دیگه اون موقع است که چسبیدی به سقف...
خیلی ها میگن بعد اینکه اون حس بهت دست داد تو باختی و این توهم مهم بودن و بزرگ بودن تو رو میزنه زمین و ازین جور حرفا که خیلی خوش آیند من نیست بلکه نظر من چیزیه که در ادامه میخوام بگم.
اثر دانینگ کروگر میگه یه آدم غیر حرفه ای که تازه شروع میکنه بی چاره و بی کمک اما کمی اعتماد به نفس داره، اون آدم شروع میکنه به یاد گرفتن و تمرین کردن و کار کردن اما حتی به وسطای راه هم نرسیده احساس خود بزرگ بینی بهش دست میده و پر از غرور میشه و این اوج حماقت و نادانی اون آدمه تو اون لحظه است.
گذار از حماقت:
یه سری عوامل هست که بعد از اون دوران به اون شخص یه چیزایی رو میفهونه که واقعا تو این کره خاکی هیچی نیست و خیلی راه داره تا به اون چیزی که فکر میکنه برسه.
تو هر آدمی این عوامل ممکن متفاوت باشه، یکی با حرفه ای های بیشتری آشنا میشه و میبینه پیش اونا هیچی نیست و یکی دیگه با عمیق شدن تو مفاهیم و یکی هم ممکنه با رفتن به یه مصاحبه استخدامی و ندونستن جواب ها و یکی هم با تحقیر شدن.
اون لحظه اون آدم مضطرب و نگرانه ولی واسه یه شروع دوباره با انگیزه است. پس عزم اش رو واسه شروع دوباره جزم میکنه و یاد میگیره و تلاش میکنه.
حالا بعد از مدت ها اون آدم دیگه فرد مغرور قبلی نیست، یاد گرفته ولی اعتماد به نفس کاذب نداره هر روز داره حرفه ای میشه بعدش دیگه مثل یه بید مجنون سر به زیر و متواضع، خودشو میشناسه و میدونه تو چی بده و تو چی خوب...
وقتی شما بین یه سری آدم هستید که اونا هیچوقت تلاش نمیکنن تا بهتر بشن شما این حس بهتون دست میده تو جمع های دوستانه عموما این حس زیاده
وقتی همه سعی میکنن به شما بگن شما خیلی حرفه ای هستید در صورتی که واقعا ممکنه اینجوری نباشه و شما تنها یک برکه کوچیک باشید.
وقتی یه سری کار کردید که مورد قبول یه قشر کوچیک یا متوسطی از آدم ها قرار گرفته اما واقعا اون کارا برای اون اندازه غرور کوچیک هستش.
به دیگران هم این حس رو ندید یه جمله معروف هست که میگه:
Don't Make Stupid People Famous
نذارید دیگران هم به اون قله با شیب تند برسن شما علاوه بر خودتون به دیگران هم باید کمک کنید.
ممکنه دچارش شده باشید، ممکنه نشده باشید یا حتی ممکنه الان تو اون قله با شیب تند باشید. اما این که چجوری متوجه این بشیم که بهش دچار شدیم یا نه فقط و فقط به خودتون بستگی داره.
خودتون رو محک بزنید و با آدمای حرفه ای تو حوزه خودتون نشست و برخواست کنید تا بدونید که درون خودتون از چه قراره، این دونستن با مقایسه بین دانش خودتون و دانش اونا بدست میاد.
بخونید و مطالعه کنید و تو همه چی عمیق بشید. اینکه شما فقط چیزای مرتبط با رشته حرفه ای خودتون بخونید نشونه یه ضعفه، آدما باید کتاب های خوب زمان خودشون و گذشته رو بخونن از تجربیات عمومی و زندگی دیگران که در قالب کتاب عرضه میشه استفاده بکنن.
مغرور نشید و همیشه حس کنید هیچی بلد نیستید اما اعتماد به نفس واسه انجام کارای بزرگ داشته باشبد این یه طلایی واسه پیشرفته های بزرگ توی زندگی است.
علاف دیگران نباشید خودتون هستید که خودتون رو میسازید.
