فیلم آواتار با کیفیت عالی در سایت های دانلود فیلم اومده و میدونم خیلی ها علاقه مند به تماشای اون هستید. عکس هایی که از فیلم بیرون اومده به معنای واقعی شاهکاره. اینجا براتون نقد فیلم رو از وبسایت «گاردین» به قلم پیتر برادشاو ترجمه کردم تا ببینید آیا ارزش دانلود داره یا نه. متن هیچ اسپویلی نداره و میتونید با خیال راحت به خودن ادامه بدید. امیدوارم لذت ببرید:
بعد از 13 سال انتظار، دنباله ی طولانی و بی روح جیمز کامرون بر فیلم علمی تخیلی پرفروشش چیزی به جز یک نهنگ به گل نشسته ی گران قیمت نیست.
خلاصه ی داستان:
داستان قسمت اول فیلم از این قرار بود که جیک سالی (سام ورتینگتون) در قالب آواتار آبی رنگ و گوش های نوک تیز مردم ناوی عاشق جنگجوی با مهارتی به نام نیتیری (زوئه سالدانا) شد و تصمیم گرفت در جانبداری از افراد قبیله با انسان هایی که از منابع معدنی ناوی بهره برداری می کنند مبارزه کند. در قسمت دوم، بعد از چند سال، سالی و نیتیری با فرزندانشان و دخترخوانده‌شان، کیری - که ارتباطش با فیلم اصلی خیلی زود آشکار می‌شود - و همچنین یک بچه انسان نیمه وحشی به نام اسپایدر، به خوشی زندگی می‌کنند.
اما درست زمانی که فکر می کردند خوشبختی رسیده اند، سر و کله ی "مردم آسمانی" سیاره زمین دوباره پیدا می شود. باید اعتراف کنم یک توییست احمقانه در مورد سرهنگ دریایی گانگ هو، مایلز کواریچ، با بازی به یاد ماندنی استیون لانگ هم وجود دارد. خانواده سالی مجبور میشوند زیستگاه جنگلی خود را ترک کنند و در جایی خیلی دور تر از آنجا، میان مردم متکاینا به رهبری رونال (کیت وینسلت) و تونواری (کلیف کورتیس) پنهان شوند. آنها باید هنر متکایینای زندگی طولانی مدت زیر آب را بیاموزند. فرزندان سالی و فرزندان تنواری، که در آغاز ب هم سر سازگاری ندارند، مثل خواهر و برادر با هم صمیمی می شوند. اما این بهشت جدید نیز دائمی نیست.
اعتراف به اینکه فیلم دیجیتالی جیمز کامرون مثل یک نهنگ عظیم و بی هدف به گل نشسته و مرا غرق در ناامیدی کرد کار سختی است. نویسندگان طوری داستانی را که در حد یک انیمیشن 30 دقیقه ای کشش دارد را به یک فیلم 3 ساعته ی حماسی بسط داده اند که انگار فیلمنامه را هوش مصنوعی نوشته. اولین فیلم آواتار یک علمی تخیلی سه بعدی پیشگام و خارق العاده بود که کامرون در سال 2009 ارائه کرد. حالا بعد از 13 سال سرمایه گذاری های گران قیمت در جلوه های ویژه قسمت دریایی ساخته شده و دنباله ی سوم و چهارم هم در راه هستند. این یکی هم به صورت سه بعدی و هم دو بعدی در دسترس است؛ پس میتوان گفت کامرون به چشم انداز سه بعدی که میتوان گفت تقریبا خودش به تنهایی آن را احیا کرد اما بقیه اهالی صنعت سینما بی سر و صدا آن را فراموش کرده اند وفادار مانده است. با این حال ایده ی اصلی «آواتار»- بدن مصنوعی که می تواند با کنترل از راه دور به دنیایی ناشناخته هدایت شود و بخش مهمی از تجربه سه بعدی مخاطب را تشکیل می داد- فراموش شده است.
جلوه های ویژه همچنان از لحاظ فنی چشمگیر هستند و به حد اعلای نرخ فریم رسیده اند اما بی‌روح و بی‌جان به نظر می آیند و حالا دره ی اسرار آمیزجای خودش را به دراز گودال اسرار آمیز ماریانا در اعماق اقیانوس داده است. دنیای دریایی کامرون بیشتر شبیه یک بکگراند گران قیمت است. شور و حال اقیانوسی و هیجان فیلم های بزرگ کامرون مانند تایتانیک یا ورطه کجاست؟
دنیای زیر-اقیانوسی فیلم شخصیت اصلی و محوری آن است. ایده ی اصلی فیلم نشان دادن انتقال محل زندگی از خشکی به زیر دریاست. اما دنیای دریایی فیلم پر از کلیشه است. صادقانه بگویم، هیچ تصویر بصری جالبی در فیلم وجود ندارد انگار همه چیز منهای بوی دریا در مک بوک ساخته شده. در جست و جوی نمو خلاقیت بیشتری داشت.
فیلم به جز جلوه های ویژه ی پیشرفته چه دارد؟ طرح داستانی بی هدف و بی مزه ی فیلم بیشتر شبیه داستان بچه گانه ای است که قسمت های طنز را از آن حذف کرده باشی؛ مثل حذف کردن سکانس های عاشقانه از فیلم های تینیجری، مثل حذف کردن هیجان و سکانس های تعقیب و گریز از یک فیلم اکشن.
پایان نقد
