اين پديده براى همه ما آشناست كه هر چه مسن تر ميشويم، زمان سريعتر ميگذرد؛ درباره دلايل اين باور، هنوز علم توضيح يكپارچه و قطعى اى ندارد. توضيح پروفسور Dauwe Draaisma تقريبا يكى از معتبرترين توضيحات در اين زمينه است؛ براى افراد جوان همه اطلاعات جديد است و هرچه فرد پيرتر ميشود، اطلاعات گرفته شده از روزش به هم شبيه تر ميشود. وقتى كه چنين فردى به گذشته اش مينگرد، به نظرش مى آيد كه زمانش مثل برق و باد گذشته است، چون داده قابل پردازش كمترى را دريافت كرده است.
اما پروفسور Adrian Bejan از دانشگاه Duke نظريه ديگرى دارد: وى معتقد است كه چنين دركى، به سرعت پردازش اطلاعات ما در مغز وابسته است. در سالهاى جوانى، اين پردازش اطلاعات، به مثابه يك دوربين مدرن با سرعت بالا ست كه هزاران تصوير در دقيقه ميگيرد. هرچقدر كه ما مسن تر ميشويم، اين دوربين به دوربينهاى پلاروئيدى شبيه تر ميشود. علت اين است كه شبكه عصبى مغز، با گذشت زمان پيچيده تر ميشود. سيگنالها بايد مسيرهاى طولانى ترى را طى كنند، كه طبيعتا به زمان بيشترى براى پردازش تصاوير احتياج دارند. به همين منظور اينطور به نظر ميرسد كه ما اطلاعات كمترى از اطرافمان را جذب، آناليز و پردازش كرده ايم و اين مساله ما را به سمت و احساسى ميكشاند كه فكر كنيم، زمان بسيار سريع ميگذرد.
Why the days seem shorter as we get older, European Review, Mai 2019
