مترسکی چون ما!
همه ما انسان ها تفکرات مخصوص خود را داریم ،تفکراتی که خبر از اهمیت انسانیت در وجودمان میدهد .انسانیتی از دست رفته در وجودمان که ما را شبیه مترسکی در مزرعه میکند .
مانند مترسک هر بادی که می وزد به آن سمت و سو میرویم این نشان از بی ریشگی است. بی ریشگی از نوع انسانی !
هر وقت در انزوا به یاد انسانیت از دست رفته انسانها میافتم ؛ اشکم کریمانه لبیک میگوید، مانند مترسک فقط ایستاده ایم و نگاه میکنیم غافل از اینکه شرافت انسانیمان در حال نابود شدن است .
اگر قرار است تغییر نکنیم و بایستیم تا کلاغ ها این طرفها پیدایشان نشود!
بهتر است روی در نقاب خاک کشیده برویم.
