البته از آن دست آزادی‌ها که طرف را از سلول انفرادی به بند عمومی منتقل می‌کنند.
این را همین اول بگویم که ما مادرمان را مادر و پدرمان را پدر صدا می‌کنیم و تیتر نوشتار وام گرفته از موزیکی با همین نام و جهت کشیدن توجه شما به این سو است.
نوشتار را کوتاه و بی شکیب مینویسم تا تمدد اعصابی پیدا کرده و بازآیم.
ویرگول چندی پیش من را یک خطر بحرانی تشخیص داد و اقدام به مسدودسازی حساب کاربری تازه قدم گذاشته‌ام به وادی ویرگول نمود.
به هر سمت که نگاه کردم متوجه گناه پیوسته با خودم نشدم، نه توهینی، نه تشویشی و نه هر آنچه بتوان از هر دیدگاهی آن را گناه یا جرم نامید اما با ورود به جعبه-الکترونیکی پیام‌های خویش دیدم که همینطور احکام است که صادر می‌شود، 7 روز مسدودی! 24 ساعت مسدودی! 23 روز مسدودی! و با خواندن متن پیام متوجه شدم من به علت پرکاری و زیاد خواندن، نوشتن و روی قلب موشواره‌ام را فشار دادن است که مسدود گشته‌ام!
بقول مرد یخی انیمیشن شگفت انگیزان:
"یعنی آب خوردنم تو مملکت شما جُرمه؟"
از درست یا غلط بودن این گزاره که بگذریم، حتی اگر نوشتن بیش از آن اندازه که ویرگول مصلحت می‌داند یک کردار نادرست باشد آیا نباید مدت زمان مسدودسازی و واکنش برازنده و متناسب با آن عمل و کنش باشد؟
چه می‌توان گفت... شاید هم سقف کوتاه است و نه قد ما بیش از اندازه بلند و نامتعارف، به امید روزی که تمام آنهای که به ناروا در بند و زنجیر هستند آزاد شوند.
