این یک جمله کلیشه ایست که در تبلیغات اجناس بیان می شود برای اینکه مردم را تشویق کند تا بیشتر خرید کنند. یعنی جمله ای برای تشویق برای مصرف گرایی و این به نوبه خود یعنی جمله ای که در مردم هیجان تخریب محیط زیست را به وجود می اورد. اما این بار می خواهم این جمله را برای تشویق برای کاری استفاده کنم که شاید برای محیط زیست مناسب باشد.
امروز روز سیزده فروردین است و این یعنی اخرین روزی که ما می توانیم با نوشتن یک پست ان شاالله منجر به کاشت یک درخت شویم. این مدت من هر زمان که فرصتی به دست اوردم و موضوعی به ذهنم رسید یک پست نوشتم. این کار برای من شروعی بود برای عادت خوب نوشتن. اصلا امسال برنامه من نوشتن روزانه است تا بتوانم خودم را بهتر بشناسم و برای اینده ام بهتر تصمیم گیری کنم.
امیدوارم این برای خیلی از ما شروعی باشد که نگاهی دغدغه مند به محیط زیست داشته باشیم. به شکلی که وقتی می خواهیم تصمیمی بگیریم عوامل محیط زیستی را بگنجانیم.متاسفانه ایران یکی از کشورهایی است که در خط مقدم اسیب های تغییر اقلیم قرار دارد. از سوی دیگر ایران دهمین کشور تولید کننده گازهای گلخانه ایست. این یعنی دود تولیداتمان به چشم خودمان بیش از هر کسی می رود.
از سوی دیگر عنوان این نوشته را این گونه انتخاب کردم که بگویم این روزها اخرین فرصت گونه بشر است که به خودش کمک کند تا منقرض نشود. همه ما ادم ها با انتخاب هایمان نقش داریم. متاسفانه اینجا تر و خشک با هم خواهیم سوخت. در مورد محیط زیست ماهی را هر بار از اب بگیریم تازه نیست. گاهی شرایط غیر قابل بازگشت خواهند شد.
این اخرین فرصت است...
