یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما انسان‌ها در قضاوت‌هایمان و خودتحقیری‌هایمان قضاوت باطن خود با ظاهر بقیه است..
بدتر آنکه گاهی همان ظاهر را هم کامل نمی‌بینیم..
بگذارید داستانی از خودم تعریف کنم👇👇
بسیار می‌شد که در ویدیوهای مختلف این قضیه را می‌دیدم که ژاپنی‌ها چقدر نسبت به زلزله عادی هستند..ساختمان‌هایشان را در برابر زلزله مقاوم می‌سازند و در موقع زلزله آرامش‌خاطر خاصی دارند.. حتی ویدیویی از سیستم ضد زلزله‌ی ساختمان‌های ژاپن دیدم و پی به دلیل آرامششان بردم..
اما جدیدا خبری را خواندم که مرا به تعجب وا داشت..
خبر دارای این تیتر بود: یک زن ٩٠ ساله، ۵ روز پس از زلزله ویرانگر ژاپن به طور معجزه آسایی نجات یافت..
تعجب من نه از تیتر خبر بلکه از واکنشی بود که خود به این خبر پیدا کردم و آن این بود که از خود پرسیدم:
مگر ساختمان‌های ژاپن با زلزله خراب می‌شوند؟!
در واقع من با دیدن سیستم ضد زلزله‌ای که ژاپنی‌ها برای ساختمانشان درست کرده بودند آن را به تمام خانه‌ها و ساختمان‌های این کشور تعمیم داده بودم و آن ویدیو این را به من نشان نداده بود که مگر چند ساختمان در کل کشور ژاپن به این سیستم مجهزند؟
شاید اگر به ژاپنی‌ها هم فیلمی از قصرهای ولنجک و نیاوران و آدم‌هایش نشان دهید و بگویید اینجا ایران است و اینها ایرانی، او هم نسبت به خود و کشورش خودتحقیر شود..
خلاصه که هیچ‌وقت مرغ همسایه غاز نیست..
